Monday, December 17, 2012

Լրիվ ոնց-որ համալսարան

Լուրեր.com-ում այսպիսի հրապարակում կա. «Բաց նամակ՝ ԵՊՀ աշխատակազմի ղեկավար Ալիկ Ղարիբյանի անարգել գործունեության մասին», որը ստորագրված է «ԵՊՀ պրոֆեսորադասախոսական կազմի ներկայցուցիչներ»: Որպեսզի նամակի ամբողջ բովանդակությունը չփոխանցեմ ու նամակի ոգին էլ պահեմ, այն պարզապես վերապատմեմ.

Friday, December 14, 2012

Ինչ է լինելու ...

Աչքիս Բայրոյթի համալսարանում Հովնի հետ պրոյեկտ եմ անելու կամ էլ Հովնը գնալու է Ամերիկա ու ամբիոնը ինձ է թողնելու ու էլ Ֆեսում կամ Մարաքեշում մի հատ տուն եմ առնելու (Նորվեգիան էլ վատ չէ) ու «ալամ-աշխարհը» ՅԱՎՐՈՒՀՐԱՏ է կարդալու ու Լևոն-Տեր Պետրոսյանը նախագահ է դառնալու, կամ էս դեկտեմբերին աշխարհը կործանվելու է, ու Լեննագանի էէէէն տունն եմ առնելու, որը իրար հետ հավանեցինք, ու երրորդ երեխա ենք ունենալու ու Ժուկ եմ առնելու աղջակ համար ու իմ համար՝ Ֆոլց կամ Նիսսան ու տղուս համար G55 AMG, համալսարանի ռեկտորը փոխվելու է, Ղուկասյանը թույն տեղ է դառնալու, ամեն օր սեղան տղեքի ու հորս հետ եմ նստելու, թափառելու եմ Ղուկասյանի դաշտերով ու խանձած խոտի հոտ եմ առնելու, Kindle-ով լիքը գրքեր եմ կարդալու, (շարունակելու եմ էգոսիտ մնալ), հանրապետականները զանգվածաբար գնալու են Կապսի ձորը քցվեն կամ Ախուրյանում խեղդվեն, ու ՆԺԴԵՀ-ի ոգին էլ կանգնած է լինելու ձորի գլխին ու ինքն է հանրապետականներին հրելու ձորից կամ էլ հատ-հատ խեղդելու է ախուրյանում, Դաշնակները գնալու են Ստամբուլը իրենց արյունով ներկեն, համ մենք կպրծնեն, համ թուրքերը, Ասադը հաղթելու է Սիրիայում, արաբական գարունը գնալու է Կատար ու Սաուդյան արաբիա, հայկական գինին ավելի լավն է լինելու, քան վրացականը, դու խինկալի ես սարքելու, որը նույնքան համով է լինելու, ինչքան մորս ու Կարին հորքուրի խինկալին է, իսկ ամենահավանակը՝ բան էլ չի փոխվելու ։)

Sunday, December 9, 2012

Միայն ապրելը քիչ է

Չգիտես ինչու, թվում է, թե այս իրականության մեջ հնարավոր է գտնել մի կետ, որը տարբերվելու է իրականությունից։ Ասենք՝ ավելի լավ դպրոց, ավելի լավ համալսարան կամ ֆակուլտետ, կամ ամբիոն համալսարանի մեջ, ավելի լավ աշխատատեղ, ավելի լավ քաղաք կամ թաղամաս քաղաքի մեջ, ավելի լավ գյուղ և այլն։ Թվում է, թե այն պիտի պատրաստ լինի, իսկ մենք պիտի գաղթենք դեպի այդ լավը ու մենք էլ վայելենք այդ լավից։ Իսկ թե որտեղից այդ լավը, քիչ է հետաքրքրում։ Գլխավորը, մեր ունեցածը լավը չէ։ Պատրաստին որոնելը ավելի հեշտ է, պիտի միայն գաղթել։

Friday, November 23, 2012

Ազգայի՞ն՝ որտեղի՞ց

Պարզվում է Հայաստանի երկու բնակչից միայն մեկն է վերջին տարում գիրք կարդացել (համաձայն Սիվիլիթաս հիմնադրամից հարցման, տե՛ս «Կարդալու ժամանակ չկա. Թվերը խոսում են»). մենք շատ զբաղված ենք, ժամանակ չունենք։ Թվում է, վատ չէ, ամեն երկրորդը կարդում է։ Չնայած ամեն երկրորդը չի կարդում ու հազիվ էլ կարդա։ Ու խնդիրը ժամանակը չէ, չնայած դա էլ կա։ Մի կողմ ենք թողնում՝ ինչ է կարդում։ Գիրքը միտք է, գաղափար, ընկալում, իրականություն տեսնելու ցանկություն, բանավեճ։ Ցանկը երկար կարելի է շարունակել։ Ես բանավեճի վրա եմ ուզում կանգ առնել։

Monday, November 19, 2012

Բա՞նկ. միգուցե վաշխառո՞ւ

Հայաստանի բանկային կամ ֆինանսական (նկատի ունեն երևի բանկայինը) համակարգի մասին որպես կանոն՝ կա՛մ դրական, կա՛մ ոչինչ. ամենակայունն է, ամենազարգացածը։ Ժամանակներ կային՝ տարածաշրջանային հավակնություններ ուներ։ Հիմա էլ կարծեմ ունի։

Sunday, November 11, 2012

Ո՞վ է հաշվելո՜ւ…

Ազգային ժողովում քննարկվում է պետբյուջեի 2013թ. նախագիծը։ Առայժմ մշտական հանձնաժողովների մակարդակում, ոլորտ առ ոլորտ։ Կրթությունն էլ բացառություն չէ։ Հիմնական պահանջը գործադիրից ու մի քիչ էլ օրենսդիրներից է՝ ավելացնել գիտության ֆինանսավորումը, գոնե մի՜ քիչ, մի՜ պուճուր։ Կավելացնե՞ն։

Monday, November 5, 2012

Քաղաքական հիգիենան կարևոր է

Կառավարության որոշմամբ Երևանի մշակույթի պետական քոլեջը միացվել է Երևանի թատրոնի և կինոյի պետական ինստիտուտին, իսկ Երևանի էստրադային և ջազային արվեստի պետական քոլեջը՝ Երևանի Կոմիտասի անվան պետական կոնսերվատորիային։

Wednesday, October 17, 2012

Թե ինչու չեմ ուզում Մարատին հիշե´լ

Վաղու՜ց, շատ վաղուց չեմ մտել «Ուրբաթ»` որպես հեղինակ: Պատճառներ չկան, կամ կան, բայց այնքան խորքային են, որ դրանց վերլուծությունը անխուսափելիորեն տանելու է ազգային մակարդակ, իսկ դրանից վաղուց արդեն խուսափում եմ: Խուսափում եմ, որովհետև, ըստ էության, վերլուծությունն արդեն վաղուց արված է` այն էլ բազմակողմանի, տարբեր գաղափարախոսությունների ոսպնյակով զննված, փորձարկված: Գոնե ես ինձ համար վերլուծել եմ: Ախտորոշումն էլ պարզ է` ախտանիշները այնքան ցցուն են. եթե «բարձրագույն» մակարդակում քննարկման է դրվում «երկիրդ երկիր չի» ասույթի խնդիրը և դրան «գաղափարախոսական հակահարված» է տրվում, դա ախտանիշ է, որովհետև նման բանաձևերը արմատախիլ են արվում ոչ թե գաղափարախոսական հակահարվածներով, այլ երկիրը գրագետ կառավարելով, նման կարծրատիպերի կենսունակության համար նպաստավոր միջավայրը վերացնելով: Ահա տեսեք` ճիշտ էի, որքան էլ խուսափեցի, բայց հենց խորքային պատճառներից խոսեցի, ինձ անմիջապես տարավ-հանեց ազգային մակարդակ :)

Tuesday, October 2, 2012

Մի քանի փոր հաց ու գրանիտ Պանթեոնում

Վրացական ընտրությունների մասին դեռ երկար կխոսեն։ Կարծիքների տարափ կտեղա, համեմատականների՝ ևս, նաև Հայաստանի հետ։ Ձեռքի հետ կհիշեն հայ-վրացական դարավոր բարեկամության կամ թշնամության կամ վրացիների ապերախտության կամ հայերի նվիրվածության մասին։ Շատ բան կհիշեն։ Բայց կարևորը սա չէ։ Կարևորն այն էր, ինչ ընտրատեղամասերին փակումից հետո գոնե Թբիլիսիի մայր պողոտայում էր ու Ազատության հրապարակում։ Վերջինը ծանոթ է չէ հնչո՞ւմ...

Friday, September 21, 2012

Շնորհավո՛ր տոնդ երկիր

Առավոտվանից էի փորձում ինչ-որ բան գրել։ Մի կես էջ ստացվեց անգամ, կիսահեգնական։ Բայց չշարունակվեց։ Իմաստ չուներ շարունակել, ջնջեցի։ Օրը տարօրինակ ստացվեց, ստիպում էր անընդհատ ամփոփելու, ինքդ քեզ հաշիվ տալու մասին մտածել։ Անկախ ապրելու իրավունք ու կյանքի ևս մեկ տարի։

Sunday, September 16, 2012

Կարկանդակներ։ Այսպիսի

Անում եմ ամեն ինչ, ինչ անիմաստ է ու անպետք։ Չնայած ով է գլուխ հանում, ինչն է իմաստով ու պետքական։ Կարկանդակներ։ Այսպիսի։ Ջա՜ն, Գլախո։ Ափսոս չեմ հասկանում։ Կարևոր չէ։ Մեկը լինի հարցնի՝ հասկացածներդ ի՞նչ ես անում։

Tuesday, August 21, 2012

Ի՞նչ տարբերություն— մի բան, էլի

Տեսնես վերջն ինչ է լինելու։ Վերջի մասին դեռ վաղ է խոսել, եթե խոսքը հենց սկզբում էլ մեկ մարդու երկրային կյանքի մասին է։ Երկնայինը դեռ ժամանակ կունենանք ստուգելու, եթե նման հնարավորություն նախատեսված է ի սկզբանե։ Տեսնես վերջն ի՞նչ է լինելու։

Wednesday, July 25, 2012

Կմնան միայն պաստառները

Վրաստանից դեպի Գյումրի տանող ճանապարհին՝ Մայիսյանի նորակառույց Մշակույթի տան ճակատին բավական մեծ պաստառ կա (մինչև անցած կիրակի կար)՝ ՀՀԿ-ի զինանշանով ու խորհրդարանական քարոզարշավի պաստառների գույների ու ոճի մեջ։ Փակցվել է բացման արարողության ժամանակ, վերջերս՝ գույները թարմ էին։ Բացմանն էլ հանրապետության նախագահն է մասնակցել, որովհետև պաստառն արձանագրում է՝ «Շնորհակա՛լ ենք, մեծարգո նախագահ»։

Wednesday, July 18, 2012

Թանձր օդի քուլաներ՝ վեր գալարվող

Չի գրվում, որովհետև չեմ ուզում։ Եթե գրվի, արդեն ինձ է նվնվոց հիշեցնելու։ Պոկվել է պետք դրանից։ Նոր հավակնություններ չկան, եթե ոչ միայն զուտ նյութական։ Դա էլ է կարևոր, երևի։ Իմաստ, բան՝ նորմալ է։ Ապագա, հեռանկարներ, բան՝ էլի նորմալ է։ Լրիվ նորմալ է։

Thursday, July 5, 2012

Գրել գրելու համար

Ժամանակ առ ժամանակ ինչ-որ նախադեպեր են հայտնվում, որոնք «ձգում» են հայկական success story-ների, ու տեղին անտեղին, պատեհ անպատեհ մեջբերվում են։ Որպես օրինակներ հեռուն գնացող մտահանգումների հիմք էլ են դառնում, ասենք՝ «Եթե վարորդներին ստիպեցինք ամրագոտիներ կապել, ուրեմն օլիգարխների դեմ պայքարում էլ նույն հաջողությունը կունենաք, եթե նույն վճռականությանը, միջոցներին, եղանակին դիմենք»։ Ու որպես կանոն քննարկումը, մտահոգությունները ավարտվում են՝ «քաղաքական կամք է հարկավոր»։

Friday, June 29, 2012

Քարը գենի մեջ է

Աշոտյանի ասուլիսի հետքերով

Ասուլիսի մանրամասները չեմ մեջբերի, մանավանդ որ մեջբերելու բան էլ չկա. նկատի ունեմ խելքին մոտ բան չկա։ Ռադիկալ չէ դիրքորոշումը, իրական է. ոչ մի նոր բան՝ Հայաստանում մնալու է հինգ հավատարմագրված բուհ, ամեն ինչ լավ է, ճիշտ ուղղությամբ ենք գնում, իհարկե, թերություններ, բացթողումներ կան, բայց ամեն ինչ «տոշնիյա»՝ լավ է լինելու, մենք գիտենք՝ ինչ ենք անում։

Wednesday, June 20, 2012

«Նրանց» անատոմիան

Խորհրդարանական ընտրություններից ու հին նոր կառավարության նշանակումից հետո իշխանությունների գործողությունները կա՛մ հնարավոր չէ մեկնաբանել, որովհետև մինչ մեկնաբանելը պիտի կարողանաս ընկալել դրանք, կա՛մ էլ միևնույն է՝ էլի հնարավոր չէ ընկալել, ու շատ թե քիչ միակ բանական մեկնաբանությունը՝ «սրանք ապուշ են, արա»։

Tuesday, June 19, 2012

Քանի դեռ խոսքը արժեք չունի

Ինչ-որ իրադարձություն ինչ-որ մեկը ինչ-որ պահի հանկարծ «թեժ»-ի կարգավիճակ է ստանում ու սկսում զբացեղնել շատերի միտքը։ Լրատվամիջոցներինը՝ հաստատ։ Հայտնվում են տասնյակ հրապարակումներ, ռեպորտաժներ։ Թեման տեղափոխվում է սոցցանցեր, երբեմն բլոգներ։ Հաստատ հայտնվում է խոհանոցներում, բակերում։ Մի խոսքով՝ ամենուր։ Վերջում, իհարկե, այնքան է կտրվում իրականությունից, որ մոռացվում ու գնում է։ Կարծես գոյություն չի էլ ունեցել։

Friday, June 15, 2012

Նման եք, լուռ

Տարօրինակ վայր է գերեզմանը։ Այն սարի կամ բարձրունքի վրա է, կանաչի մեջ, ուրց է միշտ այնտեղ աճում, դաղձ էլ, ծաղիկներ՝ ինչքան ուզեք։ Խոտ, քարեր, քամի՝ չգիտես ինչու միշտ սառը, րոպեներ, որոնք այլ ընթացք են ստանում։ Րոպեներ, որոնք կյանքին էլ են այլ ընթացք հաղորդում, չնայած կյանքն է այնտեղ այլ ընթացք ընտրում։

Saturday, June 9, 2012

Մե ծափ, մե հրճվանք

Հինգերորդ գումարման ԱԺ առաջին նիստից տպավորությունը համարյա այնպիսին էր, ինչպիսին մայիսի 7-ին՝ թանձր լռություն ու մի փոքր էլ երեխայի հրճվանք (միգուցե ցինիկ), որ կրկեսում է։

Thursday, June 7, 2012

Վալս Բաշիրի հետ

Երբ նայում էի Արի Ֆոլմանի «Վալս Բաշիրի հետ» մուլտֆիլմը, իսրայելական արտադրության ու «Ոսկե արմավենիակիր», միանգամից որոշեցի՝ գրելու եմ մուլտի մասին։ Իհարկե, քննադատներից ավելի խորը չես գրի, բայց սա իմ տարբերակն է հասկանալու մուլտն ու տրամադրությունը, որն այն թողեց։

Wednesday, May 30, 2012

Անհատական սպասումների ինդեքս

Համաշխարհային տնտեսության, առևտրի, շուկաների վերաբերյալ կանխատեսումներում, զեկույցներում վերջին տարիների ամենաշատ հանդիպող բառը թերևս «անորոշությունն» է, նաև՝ «ռիսկերը», որոնք բխում են աճի, զարգացման, արտահանման կամ վաճառքների ծավալների, հումքի գների, ֆինանսական շուկաների կայունության կամ անկայունության անորոշությունից։ Այս ամենը երբեմն անորոշ կոնյունկտուրա կամ միջավայրի անորոշություն է անվանվում։

Wednesday, May 23, 2012

Փոքրամասնության բարոյական դիմադրության մանիֆեստ

Խորհրդարանական ընտրությունները հավելյալ մի հարթակ էին՝ դրսևորելու սեփական վերաբերմունքը սեփական կյանքի, շրջապատի, իրականության, հեռանկարների նկատմամբ: Սպասումները տրամագծորեն հակառակն էին մինչընտրական ու հետընտրական հատվածներում։ Հեռանկարները ինչպես անորոշ էին, այդպես էլ անորոշ մնացին՝ չհավատացինք, չնայած փոխվեց։ Փոխվեց վերաբերմունքը։

Sunday, May 20, 2012

Պատ օտարման

Կանխատեսումներն անշնորհակալ գործ են, հատկապես Հայաստանում, հատկապես, երբ այդ կանխատեսումները ադիբեկյանական կամ գելափյան չեն։ Հետահայաց ոչ պոզիտիվիստական դիտանկյունն ավելի իրատեսական է։ Եվ այսպես` ինչպիսի տեսք ունի Հայաստանը Բաղրամյան 26-ից և ինչպես քանդել օտարման պատը մեր ու նրանց միջև։

Friday, May 18, 2012

Մի քիչ էլ՝ ինչ անել

Երկար նրանց չէի տեսել։ Փոխվել էին՝ հոգնել մի տեսակ։ Օրը երկար էր եղել, իրենք՝ աջ ու ձախ։ Խոսեցինք, խոսեցինք, խոսեցինք. մի քիչ՝ ընտրություններից, մի քիչ՝ դեսից-դենից, մի քիչ՝ ոչնչից ու մի քիչ էլ՝ ինչ անել։

Tuesday, May 15, 2012

Մնում է վերբալացնել շահը

Ամեն մի նոր գրառում պարպում է էներգիան։ Չնայած դրա համար էլ բլոգը սկսեցի, որ պարպվեր էներգիան, պարպվեր ինչը թեև «չարացածություն ու չարակամություն» են կոչում, բայց իրականում «ծանրություն» է ու «զայրույթ»։ Ու պարպումից հետո դատարկություն է մնում։

Friday, May 11, 2012

Քաղաքացին և ընտրողը - 2

Ընտրություններն ավարտվեցին, ստացվեց այնպես, ինչպես և զգուշացնում էին ու ինչից ես էի վախենում։ Պարտվեցինք մենք, ժողովրդի մի մասը ներքաշվեց ընտրահանցագործության մեջ՝ հանցավոր համաձայնության գալով ոչ միայն խղճի, այլև իշխանությունների ու հարմարվողականության հետ։ Մեղավորներ չկան, կա մենք՝ ժողովուրդն ու իշխանությունները։

Thursday, May 10, 2012

Հերթական բարոյականը

Մայիսի վեց. հերթական բարոյական հաղթանակը՝ խորը, խոհուն, փիլիսոփայական ու հոգեկերտվածքային, նաև՝ հոգու մխիթարանք ու լուսավոր ապագայի լուսավոր հույս։ Երբեմն հռչակագիր՝ գրավոր կամ թափառող հանրային գիտակցության մեջ։ Իրական գործողությունների ծրագի՞ր՝ ես չեմ հիշում։ Միգուցե ես լավ չեմ հիշում, պատմական իմ հիշողությունն ընդհատված է, հատվածական ու կարճ։

Thursday, May 3, 2012

Վերնագիր չեկավ

Առավոտվանից ինչ-որ բան պակաս է, շատ է պակաս։ Տեղ կա ջրերը հիմա հելել են ու հեղեղել դաշտերը, ծաղիներ են երևի բացվել, ամեն ինչ կանաչ է ու կանաչի մեջ ծառեր չկան, ցեխ ու ցուրտ ու արևի մի երկու շող. դրանք միայն հողը չեն տաքացնում, հոգին էլ են տաքացնում։

Friday, April 27, 2012

Իսկ եթե հանկարծ այս ամենի վերջն իրոք Հայլուրն է

Հանրապետական կարող ես չլինել, բայց Հայլուր նայել պարտավոր ես ... որովհետև Հալյուրի կապույտ էկրանին փոքր մի երկիր է, որում մշակութային բոլոր իրադարձությունները մշակույթի նախարարության ու նախագահի բարձր հովանու ներքո են։ Առանց նախարարության ու նախագահի ի՞նչ մշակույթ։

Wednesday, April 25, 2012

Նկարչությունը ժամանակակից արվեստին թողեք

Նախընտրական քարոզարշավը կիսվեց։ Կիսվեցին նաև սպասումները, թե ինչ պիտի ակնկալել խորհրդարանական այս ընտրություններից, ավելի շուտ բյուրեղացան սպասումները, ինչպես և բյուրեղացավ ասելիքը, ինչն այս պահին առաջարկում կամ կարող են առաջարկել արշավում հայտնված կուսակցությունները։

Tuesday, April 24, 2012

Մեկ պատմություն

Միշտ տարելիցներից խուսափել եմ. հատուկ ինչ-որ մի օր հատուկ մտածել կամ խոսել կամ հիշել ինչ-որ մի բանի կամ ինչ-որ մեկի մասին, որը թանկ է քեզ, ինձ միշտ անիմաստ է թվացել։ Այն, ինչ թանկ է քեզ, միշտ քեզ հետ է, անկախ ամեն ինչից։ Հեռուն կամ մոտիկ նայել-մտածել-ծրագրել-գործել-չգործել՝ միշտ նրա հետ պիտի անել։ Այդ մեկ օրը միշտ է, անդադար, այն մեկ չէ, այն է, քանի դեռ դու ես է ...

Tuesday, April 17, 2012

Պարզ ստորադասական նախադասություն

Մարդու կյանքը՝ որպես տարբեր գործողությունների և իրադրությունների հաջորդականություն, կարող է, ըստ էության, ներկայանալ որպես մի ընդարձակ նախադասություն՝ ձևի և վիճակի զանազան պարագաներով, ուղիղ և անուղղակի խնդիրներով։ Շաղկապներն էլ, որոնք կապակցում են դրանք, պարզ է, կլինեն համադասական կամ ստորադասական՝ այսպես կամ այնպես կառուցելով մարդու անհատական հետագիծը կյանքում։

Saturday, April 14, 2012

Փոքրիկ խիզախում

Ընտրապայքարը փոխում է ու փոխվում, շեշտադրումները՝ հստականում, ուժերի հարաբերակցությունը՝ բյուրեղանում, քննարկումները՝ միօրինականանում ու կորցնում իմաստը։ Ընտրապայքարում փոխվում են («Հավատանք, որ փոխենք»), երբեմն վստահել պահանջում («Վստահիր, որ կառուցես…»), երբեմն՝ պահանջում միասին պահանջել («Հավատա՛, վստահի՛ր, պահանջի՛ր»), երբեմն էլ գալիս են սարեր շուռ տալու՝ էլի միասին, երբեմն էլ անել ինչ կուզես, բայց հեռու ռեժիմից («Ոչ մի ձայն հանցավոր ռեժիմին»)։

Friday, April 13, 2012

Երբեմն նաև իրական պատերով ...

Նոր նայեցի «Կորուսյալ սերնդի» մասին հերթական սյունակը։ Ձևակերպումը, զգացումը ու դրա շուրջ ներամբիոնային մեր գյալաջիները հիշում եմ նվազագույնը 2006-ից։ Մյուսները՝ դրանից ավելի վաղ էլ կհիշեն, հաստատ։

Sunday, April 8, 2012

Անորոշ ու չքաղաքացի

Արդեն երկրորդ օրն է, նույն խնդրի շուրջ է. ով չի ընտրում, ինչ որ կերպ նպաստում է, որ ընտրությունները կեղծվեն, հետևաբար՝ այս պահին՝ ՀՀԿ, ՕԵԿ (չգիտես այս ցանկում ԲՀԿ եղել է, չի եղել, կա, չկա) ու էլի ինչ-որ կեղծարար ու անազնիվ ուժերի կողմնակից։ Ես քվեարկում եմ, բայց անվավեր եմ դարձնում քվեաթերթիկը, ինչը էլի նշանակում է նախորդ նախադասությունը։ Ո՛Չ, ահա թե ինչու ...

Friday, April 6, 2012

Խաղը պարտվողի համար է

ՀԱԿ-ի, ԲՀԿ-ի, ՀՅԴ-ի ու «Ժառանգության» միջև միջկուսակցական միասնական ընտրական շտաբ ձևավորելու համաձայնությունից ու գործընթացում ՀՀԿ-ՕԵԿ (ինքնա)չեզոքացումից հետո խորհրդարանական մինչքարոզարշավային դասավորումները նոր փուլում հայտնվեցին։

Friday, March 30, 2012

Իմաստ տեսնելու գիտակցություն

Բարդանում է իրականությունը՝ այն ավելի բազմաշերտ ու շախմատային է դառնում ու դեռ դառնալու է ու դառնալու։ Շախմատի սիրահարները շահելու են իհարկե։ Չնայած խնդիրը շահել-չշահելը չէ։ Իրականությունն այլ շերտեր էլ ունի՝ պարզ (ոչ հեշտ) ու պայծառ, շատ պայծառ։

Tuesday, March 27, 2012

Այլ են պարամետրերը

«Миру наплевать на твое самоощущение и самоуважение. Мир ожидает от тебя каких-нибудь достижений, перед тем как принять во внимание твое чувство собственного достоинства». Բիլ Գեյթսն է հեղինակը։ Երևի ճիշտ է, չնայած չեմ կարծում։ Պարզապես այլ են պարամետրերը, որոնցով հաշվում ու չափում է Գեյթսը այն, ինչի մասին ասում է։ Բայց թե նա Բիլն է ...

Thursday, March 22, 2012

Մեր ընտրատարածքում էլ բարոյական կա ...

Քաղաքականության բարոյական լինելուն երևի միայն Սերժ Սարգսյանն է հավատում։ Ենթադրում եմ նաև Արթուր Բաղդասարյանը, բայց ավելի շուտ նա Սերժ Սարգսյանին է հավատում ու նրա բարոյականությանը։ Մյուսների դեպքում արդեն չափաբաժնի խնդիր է, մի քիչ շատ, մի քիչ քիչ։ Առաջիկա երկու ամիսը դժոխային է լինելու, ծախսատար ու փողառատ։

Friday, March 16, 2012

Քաղաքացին ու ընտրողը

Նախ մտածում էի՝ «յէլնիմ էրթամ, հերիք էղավ բոլ էղավ, մեգ է, հույս չկա, երկիրն էլ թող երկիր դառնա, բայց առանձ ընձի՝ շնորհագալ եմ պատվի համար»։ Բայց հետո ՀՀԿ-ը համագումարը կտրուկ փոխեց իմ ու շատ շատերի կյանքը։ ՀՀ նախագահ Սերժ Սարգսյանի խորաթափանց ու աշխարհընկալային հիմքեր փոփոխող ու կյանքի նոր ուղենիշներ առաջարկող ելույթը թույլ տվեց երկրին նայել որպես երկրի ու փոխել իմ որոշումը։ Մնում եմ, փառք ու պատիվ Նեոնժդեհին ...

Wednesday, March 7, 2012

Միգուցե ճի՞շտ էր Ուստազը

Ուրբաթ, չնայած ոչ իրիկուն, կեսօրին մոտ, արևոտ, ու չարացած ու բարկացած, բայց նաև չարությունն ու բարկությունը նստացրած, չհանդարտված, բայց խախանդին մոտ, անորոշ, իր լավն ու բարին կորցրած ու փնտրել ցանկացող ու ձգտող, իմաստազուրկ, անգամ բովանդակազուրկ, խառը՝ պատուհանից մեկ-մեկ դուրս նայող։

Friday, March 2, 2012

Մեկ-մեկ էլ խաղա

Պարզվում է, բավական չարացել եմ. ցինիկությունն էլ ոչինչ, եթե գրում եմ դրա մասին։ Փաստորեն մի հնգամյակ պետք եղավ Չմարատի վերածվելու համար։ Առաջընթաց կա, դժգոհ չեմ։ Էս տեմպով որ գնա, մյուս հնգամյակում արդեն քյառթ կլինեմ, ևս մեկ հնգամյակ՝ մեկ էլ տեսար բազար-վակզալ՝ քուչա նայող, ավտորիտետ, դեդ (ճուտի տարիքից դուրս եմ եկել), օլիգարխ, գլխավոր դատախազ չէ, բայց կրթության նախարար դառանք։ Լրջով, լրջով։

Friday, February 24, 2012

Ոչ այնտեղ, որտեղ փնտրում ես

Աշխարհը փոքրիկ է, ինչքան էլ այն լայն ու պայծառ թվա, շատ փոքր ու նեղ ու անձնային։ Հետևաբար, կարևոր անկարևոր, հիմնական երկրորդական, արժեքավոր ոչ այնքան, և նման մի շարք այլ հակադրությունները հիմնականում փոքրիկ ու նեղ այդ շրջանակում են պատկերվում, արտացոլվում, ընկալվում ու չգիտեմ էլ ինչ։ Հիմնականում կամ սովորաբար կամ առավելապես կամ չգտեմ էլ ինչպես։

Tuesday, February 21, 2012

Պատուհանից դուրս

Հիմա ավելի հաճախ՝ հերթը բլոգին է հասնում դեպքերում, երբ ներսից խեղդվում ես, չգիտես ինչու, բայց խեղդվում ես։ Ընկալումը երևի տարօրինակ բացասականամետ է։ Երևի կդադարեմ ինչ-որ պահից գրել։ Բլոգը օգնում էր մարել «փուքսը», հիմա հակառակն է։ Երևի ինքնանպատակ է դառնում բլոգը՝ դրա համար, գլուխ չեմ հանում։

Tuesday, February 14, 2012

Անվերնագիր կամ հնձածը խոտ է ...

Կրակի վրա յուղ չեն լցնում։ Բնավորության հետույքային գիծ ունեմ, մինչև վերջին կաթիլը հիմնավորում եմ այն, ինչ անում եմ։ Անում եմ այն, ինչ այդ պահին ճիշտ եմ համարում։ Միգուցե տարիներ հետո դա հիմարություն համարեմ, բայց տարիներ հետո իրականությունն այլ է, միայն հետահայց պատմական մոտեցումը թույլ կտա շատ թե քիչ «օբյեկտիվ» ու «ժամանակի ոգու» մեջ ու «կոնտեքստուալիզացիայի պահպանմամբ» գնահատել այն, ինչ արվել է։ Իսկ դա արդեն մեթոդ է, հետևաբար ոչ թե «իրականություն», այլ մոդել՝ «իրականություն շտրիխ»։

Monday, February 13, 2012

Կանցնեիր, կանգ չէիր առնի

Ինչ-որ մի բան, որը կհավանեի ես, չնայած հավանելը դարձել է ինչ-որ մոլուցք, հավանում են աջ ու ձախ։ Այն ինչ-որ բան պիտի նշանակի, երևի թե դու ինքդ կասեիր այն, ինչ մյուսներն են ասում կամ նվազագույնը գլուխդ կտմբտմբացնեիր, ականջի ծայրով կլսեիր, այնքան էլ կարևորություն չէիր տա ու կանցնեիր, կանգ չէիր առնի, ամեն դեպքում։ Երևի սա է հավանելու այսօրվա մոլուցքի էությունը, միգուցե։

Friday, February 10, 2012

Կաս ու չկաս

Ոչ մի կերպ չի ստացվում հավաքել մտքերս, հավաքվել, տեսնել, փորձել հասկանալ, տեսնես ինչ է լինելու, ինչպես է լինելու։ Իհարկե, հստակ ճանապարհային քարտեզ չէ, որ ձգտում եմ, գոնե կանխատեսելիություն, գոնե ջանքերը, ժամերը, էներգիան, ծախված լինելու արդյունքների, հետևանքների, ուղղությունների, միտումների ինչ-որ մի կողմնորոշիչ։

Wednesday, February 8, 2012

Ոչինչ

Հերթական ինքնամարտը, նույնիսկ ինքնաճակատա։ Հետ, ոչ դեմ, հետ։ Հաղթողներ չեղան, պարտվողներ էլ, ամեն մեկն իր ճանապարհին մնաց ու առաջ չշարժվեց, հոգնեց մյուսից, մյուսի կողմն էլ չնայեց, զահլա չարեց ու գնաց՝ իր ճանապարհով։ Այսինքն բան չստացվեց։ Դատարկ մարտ, ոչինչ, չնայած արժեր։

Saturday, February 4, 2012

Էշի ականջում

Երևի երկար կստացվի, Համասյան եմ լսում ու իրադարձություններն էլ շատ են, մնում է զահլա լինի այդքան գրելու։ Սկսենք նրանից, որ Հայկ Գևորգյանի պատմությունը գիտեք, արձագանքները նույնպես, չեմ երկարի։ Սրա մասին չեմ ուզում, չնայած այրդյունքում կլինի նաև սրա մասին, եթե կարողանաք ավելի լայն նայել իրերի դրությանը։ Արմեն Աշոտյանը, ինչ-որ բան էր գրել ֆեյսում՝ «Բոլոնիայի գործընթացին վերաբերող մեր վերջին փայլուն հաջողության հետ կապված բազմաթիվ շնորհավորանքներ»։ Սրա մասին էլ կլինի, եթե էլի ավելի լայն նայեք իրերի դրությանը։ Իսկ է՝ ինչպես միշտ իրերի դրության, որոնք անմիջապես շրջակայքում են ու աննշան։

Monday, January 30, 2012

Անմասն մյուսներից

Վերջին մի քանի օրում ստացվեց նայել Ասղար Ֆարհադիի «Ամուսնալուծություն»-ը, Նուրի Բիլգե Ջեյլանի «Մի անգամ Անատոլիայում»-ը և «Օտարում»-ը, Տերենս Մալիքի «Կենաց ծառ»-ը։ Կորսված րոպեների չէին, ամեն դեպքում։ Էկրանին միչև վերջ գամված պահեց Ֆարհադին, «Կենաց ծառ»-ի համար ջանք էր պետք գործադրել, որն էլի իզուր չէր։ Ջեյլանը երևի ամենափիլիսոփայականն էր։ Ամեն դեպքում, հավանությունները միայն արևելքում են։

Sunday, January 29, 2012

Երևի ոչինչ

Երևի ներշնչանքն է կորել, շրջապատում այն փնտրելու ու չգտնելու չգիտեմ ինչը։ Փոքրացել է՝ անգամ հոգին։ Վերջինս երբեմն նաև չարացած է կամ մոտ չարանալուն։ Ինչ է լինելու վերջը։ Դե ամենավերջը պարզ է, մինչ այդ ինչ է լինելու։ Ինչ ենք փնտրում, կամ չենք էլ փնտրում։ Կլինի այնպես, ինչպես մենք ինքներս կանենք։ Բայց թե ով գիտի, ինչ է պիտի անել։ Երևի ոչինչ։

Friday, January 27, 2012

Հաշտվել ու առա՞ջ

Խառնվել է, շատ է խառնվել։ Նույնիսկ գրելը։ Անգամ ոճն է փոխվել։ Խառնաշփոթն ու լիրիկան ու անիմաստն ու իմաստը կորում են մեկը մյուսի մեջ։ Եթե կապն ուղղակի է մատների ու գորշ նյութի մեջ, ուրեմն այնտեղ էլ նույն վիճակը։

Wednesday, January 25, 2012

Քթից այն կողմ

Թեմաներ, թեմաներ, թեմաներ ... Փորձում ես միշտ չանձնավորված, կոնկրետ իրադարձությունների շուրջ։ Սա ավելի իրական ու իրատեսական է, ավելի «արդար ու օբյեկտիվ» է։ Չնայած վերջին երկուսը՝ դրանք չկան, գոյություն չունեն, հատկապես այսպիսի համակցությամբ։

Sunday, January 22, 2012

Ճիշտ այնպիսին, ինչպիսին մենք ենք

Հրաչյայի հետ ծանոթացա 2007-ին, եթե չեմ սխալվում։ Հետաքրքիր ծանոթություն ու բարեկամություն ստացվեց։ Հրաչյան «լուսավոր կետեր» էր փնտրում երկրով մեկ ու փորձում այդպիսիք ստեղծել։ Ու փնտրում է, ու ստեղծում, ու փնտրելու է ու ստեղծելու։ Միայնակ չէ այդ գործում ու լավ է, որ միայնակ չէ։ Ինչո՞ւ հանկարծ որոշեցի այդ մասին գրել։

Wednesday, January 18, 2012

Որտեղ լավ կլինի ...

Առավոտվանից մտածում էի ինչ գրել։ Հետո իրականությունն օգնեց, ինչպես միշտ, այն էլ երկու անգամ։ Մի անգամ իրական իրականությունը, մյուս անգամ՝ վիրտուալ իրականությունը, արտացոլված իրականի մեջ։

Monday, January 16, 2012

Հաշտ ու դատարկ

Վերջին գրառումը, պարզվեց, անհասկանալի էր ստացվել, նյութի կառուցման ու ոչ միայն այդ տեսանկյունից։ Միգուցե։ Երևի միտքը, որը տեքստի հետևում է, պարզ չէ, հստակ չէ, խառնված է՝ մազերի պես։ Ժամանակ է լինում, որ այդպիսին, այսինք՝ միտք, ընդհանրապես չկա, խաղ է, մտավարժանք, բառերի հաջորդականություն։ Քիչ է լինում, բայց լինում է։ Չնայած հիմա՝ ավելի շատ։ Կարդալ չի ստացվում, մտածել՝ նույնպես, էլ չեմ ասում իրիկունները կամ գիշերները մտածելու մասին։ Երևի նրանից է, որ որոշել եմ հաշտ ապրել՝ ինքս ինձ ու մյուսների ու իրականության ու շրջապատի հետ հաշտ ապրել։

Friday, January 13, 2012

«Բացարձակ հարաբերականության խաչակիր»

Նվարդի մոտ վերջերս մի հետաքրքրի նյութ, ավելի շուտ մանիֆեստի նման մի բան կարդացի, հետաքրիր էր։ Երկու միտք գրավեց, մեկը Հավելից, ումից մեջբերել էր Նվարդն ու մեկնաբանել ու էլի մի մեկնաբանություն։ Երկուսն էլ հայկական իրականության մասին, ու՝ իրեն այդ իրականության մաս համարող յուրաքանչյուր մեկի։

Monday, January 9, 2012

Քիմիա, չնայած երբեք էլ չեմ սիրել ...

Ինչ-որ շատ է կյանքապաշտական դարձել ամեն ինչ, ոչ մի վեհ ու հզոր ու լավ ու բարի ու խաղաղ գաղափար ու մղում ու ցանկություն ու ձգտում։ Այն, ինչ աջ ու ձախ ճահիճ են ասում, «Օրակարգ»-ում էլ «Նաիրյան դալար ճահիճ» էինք գրել, հաստատ իրեն զգացնել է տալիս։

Tuesday, January 3, 2012

Այսպիսի տարի, ահա ...

Տարին փոխվեց, փոխվեցի՞ն հույսերը, սպասումները, ակնկալիքները, հավատը ... միգուցե փոխվեցին, միգուցե, չգիտեմ՝ ավելի շուտ, երևի՝ ոչ, միայն տարեմուտն ու տարեսկիզբն են ստիպում մտածել, որ ինչ-որ բան փոխվեց, ինչ-որ բան պիտի փոխվի։ Իսկ կար այնպես ու մնաց այնպես, ինչպես կար։