«Նրանց» անատոմիան

Խորհրդարանական ընտրություններից ու հին նոր կառավարության նշանակումից հետո իշխանությունների գործողությունները կա՛մ հնարավոր չէ մեկնաբանել, որովհետև մինչ մեկնաբանելը պիտի կարողանաս ընկալել դրանք, կա՛մ էլ միևնույն է՝ էլի հնարավոր չէ ընկալել, ու շատ թե քիչ միակ բանական մեկնաբանությունը՝ «սրանք ապուշ են, արա»։

Մե ծափ, մե հրճվանք

Հինգերորդ գումարման ԱԺ առաջին նիստից տպավորությունը համարյա այնպիսին էր, ինչպիսին մայիսի 7-ին՝ թանձր լռություն ու մի փոքր էլ երեխայի հրճվանք (միգուցե ցինիկ), որ կրկեսում է։

Փոքրամասնության բարոյական դիմադրության մանիֆեստ

Խորհրդարանական ընտրությունները հավելյալ մի հարթակ էին՝ դրսևորելու սեփական վերաբերմունքը սեփական կյանքի, շրջապատի, իրականության, հեռանկարների նկատմամբ: Սպասումները տրամագծորեն հակառակն էին մինչընտրական ու հետընտրական հատվածներում։ Հեռանկարները ինչպես անորոշ էին, այդպես էլ անորոշ մնացին՝ չհավատացինք, չնայած փոխվեց։ Փոխվեց վերաբերմունքը։

Պատ օտարման

Կանխատեսումներն անշնորհակալ գործ են, հատկապես Հայաստանում, հատկապես, երբ այդ կանխատեսումները ադիբեկյանական կամ գելափյան չեն։ Հետահայաց ոչ պոզիտիվիստական դիտանկյունն ավելի իրատեսական է։ Եվ այսպես` ինչպիսի տեսք ունի Հայաստանը Բաղրամյան 26-ից և ինչպես քանդել օտարման պատը մեր ու նրանց միջև։

Քաղաքացին և ընտրողը - 2

Ընտրություններն ավարտվեցին, ստացվեց այնպես, ինչպես և զգուշացնում էին ու ինչից ես էի վախենում։ Պարտվեցինք մենք, ժողովրդի մի մասը ներքաշվեց ընտրահանցագործության մեջ՝ հանցավոր համաձայնության գալով ոչ միայն խղճի, այլև իշխանությունների ու հարմարվողականության հետ։ Մեղավորներ չկան, կա մենք՝ ժողովուրդն ու իշխանությունները։

Հերթական բարոյականը

Մայիսի վեց. հերթական բարոյական հաղթանակը՝ խորը, խոհուն, փիլիսոփայական ու հոգեկերտվածքային, նաև՝ հոգու մխիթարանք ու լուսավոր ապագայի լուսավոր հույս։ Երբեմն հռչակագիր՝ գրավոր կամ թափառող հանրային գիտակցության մեջ։ Իրական գործողությունների ծրագի՞ր՝ ես չեմ հիշում։ Միգուցե ես լավ չեմ հիշում, պատմական իմ հիշողությունն ընդհատված է, հատվածական ու կարճ։

Իսկ եթե հանկարծ այս ամենի վերջն իրոք Հայլուրն է

Հանրապետական կարող ես չլինել, բայց Հայլուր նայել պարտավոր ես ... որովհետև Հալյուրի կապույտ էկրանին փոքր մի երկիր է, որում մշակութային բոլոր իրադարձությունները մշակույթի նախարարության ու նախագահի բարձր հովանու ներքո են։ Առանց նախարարության ու նախագահի ի՞նչ մշակույթ։

Նկարչությունը ժամանակակից արվեստին թողեք

Նախընտրական քարոզարշավը կիսվեց։ Կիսվեցին նաև սպասումները, թե ինչ պիտի ակնկալել խորհրդարանական այս ընտրություններից, ավելի շուտ բյուրեղացան սպասումները, ինչպես և բյուրեղացավ ասելիքը, ինչն այս պահին առաջարկում կամ կարող են առաջարկել արշավում հայտնված կուսակցությունները։

Պարզ ստորադասական նախադասություն

Մարդու կյանքը՝ որպես տարբեր գործողությունների և իրադրությունների հաջորդականություն, կարող է, ըստ էության, ներկայանալ որպես մի ընդարձակ նախադասություն՝ ձևի և վիճակի զանազան պարագաներով, ուղիղ և անուղղակի խնդիրներով։ Շաղկապներն էլ, որոնք կապակցում են դրանք, պարզ է, կլինեն համադասական կամ ստորադասական՝ այսպես կամ այնպես կառուցելով մարդու անհատական հետագիծը կյանքում։

Փոքրիկ խիզախում

Ընտրապայքարը փոխում է ու փոխվում, շեշտադրումները՝ հստականում, ուժերի հարաբերակցությունը՝ բյուրեղանում, քննարկումները՝ միօրինականանում ու կորցնում իմաստը։ Ընտրապայքարում փոխվում են («Հավատանք, որ փոխենք»), երբեմն վստահել պահանջում («Վստահիր, որ կառուցես…»), երբեմն՝ պահանջում միասին պահանջել («Հավատա՛, վստահի՛ր, պահանջի՛ր»), երբեմն էլ գալիս են սարեր շուռ տալու՝ էլի միասին, երբեմն էլ անել ինչ կուզես, բայց հեռու ռեժիմից («Ոչ մի ձայն հանցավոր ռեժիմին»)։

Անորոշ ու չքաղաքացի

Արդեն երկրորդ օրն է, նույն խնդրի շուրջ է. ով չի ընտրում, ինչ որ կերպ նպաստում է, որ ընտրությունները կեղծվեն, հետևաբար՝ այս պահին՝ ՀՀԿ, ՕԵԿ (չգիտես այս ցանկում ԲՀԿ եղել է, չի եղել, կա, չկա) ու էլի ինչ-որ կեղծարար ու անազնիվ ուժերի կողմնակից։ Ես քվեարկում եմ, բայց անվավեր եմ դարձնում քվեաթերթիկը, ինչը էլի նշանակում է նախորդ նախադասությունը։ Ո՛Չ, ահա թե ինչու ...

Խաղը պարտվողի համար է

ՀԱԿ-ի, ԲՀԿ-ի, ՀՅԴ-ի ու «Ժառանգության» միջև միջկուսակցական միասնական ընտրական շտաբ ձևավորելու համաձայնությունից ու գործընթացում ՀՀԿ-ՕԵԿ (ինքնա)չեզոքացումից հետո խորհրդարանական մինչքարոզարշավային դասավորումները նոր փուլում հայտնվեցին։

Մեր ընտրատարածքում էլ բարոյական կա ...

Քաղաքականության բարոյական լինելուն երևի միայն Սերժ Սարգսյանն է հավատում։ Ենթադրում եմ նաև Արթուր Բաղդասարյանը, բայց ավելի շուտ նա Սերժ Սարգսյանին է հավատում ու նրա բարոյականությանը։ Մյուսների դեպքում արդեն չափաբաժնի խնդիր է, մի քիչ շատ, մի քիչ քիչ։ Առաջիկա երկու ամիսը դժոխային է լինելու, ծախսատար ու փողառատ։

Քաղաքացին ու ընտրողը

Նախ մտածում էի՝ «յէլնիմ էրթամ, հերիք էղավ բոլ էղավ, մեգ է, հույս չկա, երկիրն էլ թող երկիր դառնա, բայց առանձ ընձի՝ շնորհագալ եմ պատվի համար»։ Բայց հետո ՀՀԿ-ը համագումարը կտրուկ փոխեց իմ ու շատ շատերի կյանքը։ ՀՀ նախագահ Սերժ Սարգսյանի խորաթափանց ու աշխարհընկալային հիմքեր փոփոխող ու կյանքի նոր ուղենիշներ առաջարկող ելույթը թույլ տվեց երկրին նայել որպես երկրի ու փոխել իմ որոշումը։ Մնում եմ, փառք ու պատիվ Նեոնժդեհին ...