Ֆորումներից մեկում, որտեղ քննարկվում էր՝ Հեմինգուեյ կարդալ, թե Ռեմարկ, ահա թե ինչ հանդիպեցի. «Գնա Ռեմարկ կարդա, երևի իրա մեջ էն ա դուրդ եկել, որ երկու էջը մեկ զռոցը գցում ա, փսլինքներն էլ կախում, իսկ Հեմինգուեյին կհասկանաս տարիքի հետ («Ծերունին և ծովը» նկատի ուներ – Մ.Յ.)»։ Իհարկե, պետք էր կողքով անցնել, եթե միայն չլինեին «զռոցն» ու «փսլինքը»։ Ու շրջապատում անընդհատ չհնչեր՝ «նվնվոց», «հոռետես/վատատես», «անհաջողակ», «մրցունակ չէ» որակումները բոլոր նրանց նկատմամբ, ովքեր իրականությունը «գաղջոտ» են տեսնում կամ երբեմն ընկնում «մաղձի» մեջ։ Ու ցավ պատճառելու չափ իրականության արտացոլանքը չվթար։
Friday, May 31, 2013
Saturday, May 25, 2013
Երբ ապրելը չի միավորում
Միանգամից սկսեմ՝ կառավարության գործունեության նոր ծրագրի ԱԺ-ում քննարկման, պատգամավորների ելույթների ու հաստատման ֆոնի վրա, հաշվի առնելով նաև կարկտահարությունը Արմավիրում, Լյուքս Ստեփանյանի սպանությունն ու հաջորդած իրադարձությունները, մասնավորապես՝ զինվորական ոստիկանության աշխատակիցների պահվածքը։
Thursday, May 23, 2013
Հողը մինչև վերջ էլ գույն չունեցավ
Պարապ, պարապ, պարապ։ Միտք, խոսք, գործ, ամեն ինչ։ Անգամ երկիր։ Երկիրը չեմ ուզում շարունակել։ Բայց իրականությունը, երևի ամենից առաջ, հետո հույսերը, սպասելիքները, ցանկությունները, կյանքը։
Wednesday, May 8, 2013
Զուսպ, Ֆեդյա, զուսպ
Ընտրական հերթական թոհուբոհը վերջնականապես ցինիզմի վերածեց ամեն ինչ։ Առանց առողջ ցինիզմի հատիկի (մանանեխի հատիկի պես) հազիվ թե հնարավոր է համարժեք մնալ այս իրականությանը։ Խոսքը կորցնում է արժեքը, քանի որ դատարկաբանությունից այն կողմ չի անցնում։ Բառը կորցնում է իմաստը, քանի որ իրականությունում չի գտնում նյութը, առարկան, երևույթը, գործողությունը, որին պիտի հղի։ Խոսքն ու բառը ոչ մի կերպ չեն անդրադառնում մեզանից յուրաքանչյուրի վրա։ Արդյունքում թվում է, թե բոլոր բառերն են դատարկ ու ամեն ինչին պիտի ցինիզմով արձագանքել։
Sunday, May 5, 2013
Որ չզորեին հեռուն
Չէր կողմնորոշվում ուր փախչել։ Իսկ փախչել երևի թե պետք էր։ Զգում էր, որ մի բան այն չէ։ Երկար էր զգում, դժվարությամբ։
Subscribe to:
Posts (Atom)