Tuesday, September 16, 2014

Պիտի որ ծանր չլիներ

Երևի վախկոտ եմ, չէ, հաստատ։ Մանկությունը չեմ հիշում, առանձին դրվագներ. դրանք միշտ վախի հետ են կապված. լուսավոր չեն, պարտության հետ կապված. պարտություն քաջության հանդեպ. երբեմն ազնվության, երբեմն «տղամարդ լինելու»։ Վախ. «ճիշտը չանելու նկատմամբ»։ Ու հետո զզվանք։ Հիշողությունը փաստորեն ընտրողական է, չափազանց ընտրողական։ Դե արի ու գլուխ հանիր։

Monday, September 8, 2014

Դե կյանք է, ենթարկվում ենք էլի...

Գիտեի, որ համալսարանի համն էլ էր ելնելու, ինչ որ պահի ելնելու էր. ու թվում էր, թե այդ պահը դեռ կգա, հիմա դեռ դրա ժամանակը չէ։ Բայց ուրբաթները շաբաթից շուտ գալու սովորություն էլ ունեն։ Հիմա ելավ արդեն։