Ոչինչ, իհարկե, ոչինչ

Երբ առաջին կուրսում փիլիսոփայություն էինք անցնում, թե դա ինչ առաջին կուրսի բան էր, հենց սկզբում առօրեական ու փիլիսոփայական աշխարհայացքի մասին հատվածն էր։ Փիլիսոփայականը ոչ մի կերպ չէր ստացվում հասկանալ։ Առօրեականի հետ, դե, իհարկե, խնդիր չկար։

Դե կյանք է, ենթարկվում ենք էլի...

Գիտեի, որ համալսարանի համն էլ էր ելնելու, ինչ որ պահի ելնելու էր. ու թվում էր, թե այդ պահը դեռ կգա, հիմա դեռ դրա ժամանակը չէ։ Բայց ուրբաթները շաբաթից շուտ գալու սովորություն էլ ունեն։ Հիմա ելավ արդեն։

Այնքա՜ն կարևոր էի թվում

Որոշեցի արտագաղթի իմ սեփական պատմությունը գրել. գնացի 2003-ին։ Աղջիկս երեք տարեկան էր. տղաս այնտեղ պիտի ծնվեր, իմ աշխատավարձը յոթ հազար դրամ էր, ևս չորս հազար վաստակում էր կինս։ Գերմանիան, այն տարիներին, պատկերացնում եք։

Արշիպելագ Հայաստան

Ժանրի կանոններից հեռու է լինելու շարադրանքը, չնայած ժանրը հազիվ թե կանոններ ունի, ավելի շուտ ժանր էլ չկա։ Միայն զգացումներ են։ Զուտ զգացումներ, սուբյեկտիվ։ Միտք փնտրել պետք չէ։

Կարևորը՝ ապահով

Հայաստանի ամերիկյան համալսարանում 2013թ. հունիսին կրթական նոր ծրագիր կմեկնարկի։ Կպատրաստվեն տնտեսագիտության մագիստրոսներ: Ծրագրի նախաձեռնությունը Կենտրոնական բանկինն է: Դասավանդվելու է անգլերենով, դասընթացների մի մասն անցկացվելու է Դիլիջանի ուսումնահետազոտական կենտրոնում, հրավիրվելու են արտասահմանցի հայտնի տնտեսագետներ։ Ծրագրի տևողությունը 15 ամիս է, Հայաստանի քաղաքացիների համար ուսման վարձը՝ 1,8 մլն դրամ է, արտասահմանցիների համար՝ 3,3 մլն։ Համալսարանի փոխնախագահները վստահ են, որ «ընդունելությունը կլինի խիստ մրցակցային» (տե՛ս ՍիվիլՆեթ)։

Ամանորյա ցնդաբանություն

«Ով հայ գիտություն, քո միակ փրկությունը արաղի մեջ է» (իմ պարգայում՝ երևի գարեջրի). սա, ի դեպ, մեջբերում է, ոչ Խրիմյան Հայրիկից, մեկից, որը երկար ու բեղուն գիտական ճանապարհ է անցել։ Այն երևի ամենա-ամենաօբյեկտիվ, ամենատեղին ու ամեն ինչ ասող գնահատականն է (ո՛չ բնորոշումը, ո՛չ որակումը), որը մինչև հիմա հանդիպել եմ։

Վալս Բաշիրի հետ

Երբ նայում էի Արի Ֆոլմանի «Վալս Բաշիրի հետ» մուլտֆիլմը, իսրայելական արտադրության ու «Ոսկե արմավենիակիր», միանգամից որոշեցի՝ գրելու եմ մուլտի մասին։ Իհարկե, քննադատներից ավելի խորը չես գրի, բայց սա իմ տարբերակն է հասկանալու մուլտն ու տրամադրությունը, որն այն թողեց։

Ոչ այնտեղ, որտեղ փնտրում ես

Աշխարհը փոքրիկ է, ինչքան էլ այն լայն ու պայծառ թվա, շատ փոքր ու նեղ ու անձնային։ Հետևաբար, կարևոր անկարևոր, հիմնական երկրորդական, արժեքավոր ոչ այնքան, և նման մի շարք այլ հակադրությունները հիմնականում փոքրիկ ու նեղ այդ շրջանակում են պատկերվում, արտացոլվում, ընկալվում ու չգիտեմ էլ ինչ։ Հիմնականում կամ սովորաբար կամ առավելապես կամ չգտեմ էլ ինչպես։

Պատուհանից դուրս

Հիմա ավելի հաճախ՝ հերթը բլոգին է հասնում դեպքերում, երբ ներսից խեղդվում ես, չգիտես ինչու, բայց խեղդվում ես։ Ընկալումը երևի տարօրինակ բացասականամետ է։ Երևի կդադարեմ ինչ-որ պահից գրել։ Բլոգը օգնում էր մարել «փուքսը», հիմա հակառակն է։ Երևի ինքնանպատակ է դառնում բլոգը՝ դրա համար, գլուխ չեմ հանում։

Հարցեր, որոնք շատերին կարելի է տալ ...

Երբ երկու օր առաջ գրում էի ըմբոստության մասին, այսօր պարզեցի, որ ըմբոստանալու խիզախություն չունեմ, ոչ թե նրա համար, որ խիզախ չեմ ու պլոճիկ չունեմ (մասնավորեցնեմ՝ ոչ ուղղակի իմաստով), այլ որովհետև պլոճիկների հետ հանցավոր համաձայնության եմ եկել ...

Ճամպրուկ, ինքնաթիռ, գիտություն

Մոսկվայում ցույցի էին դուրս եկել գիտնականները։ Պատկերացրեք, նրանք աշխատավարձի բարձրացում չէին պահանջում, այլ բյուրոկրատիկ ապարատի մեղմացում։ Սա նշանակում է, որ շատ թե քիչ աշխատավարձի մասով գործերը նորմալ են, մարդիկ սկսել են մտածել առաջընթացի, միտումներից դուրս չմնալու, արագության մասին։

Հայտարարություն՝ հայտարարելու համար

Հինգշաբթի Կառավարությունը լրացումներ է կատարել «ՀՀ բարձրագույն որակավորման հանձնաժողով» գործակալության կանոնադրության մեջ։ ՀՀ վարչապետը նշել է. «Մենք փուլ առ փուլ պետք է ներդնենք միջազգային լավագույն չափանիշները և այս սովետական համակարգից ձերբազատվենք։ Հասկանալի է՝ միանգամից դա հնարավոր չէ անել և պետք է կապված լինի բուհական բարեփոխման հետ, որպեսզի մեր բուհերի ընդհանուր վարկանիշը կտրուկ բարձրանա, և կարողանանք եվրոպական համակարգ ներդնել։ Այս պահին դեռևս պահպանում ենք ԲՈՀ ինստիտուտը, հստակեցնում կանոնադրությունը, բայց պետք է հասկանալի լինի և՛ ԲՈՀ-ի համար, և՛ մեր հանրության, որ այս հին համակարգը մենք չենք պահելու»։

Էստի համեցե՛ք, էստի ...

Ինչ-որ մի պահից սկսած, ավելի շուտ՝ անցյալ ամառվանից, իմ բոլոր գրառումները բլոգում անկախ ինձանից հայտնվեցին էքզիստենցիալ դաշտում: Ինչո՞ւ, քառամյա ընդմիջումից հետո դժվար էր հաշտվել մտքի հետ, որ գիտակից կյանքի անցյալ ամբողջ ընթացքը, 1995-ից սկսած, իզուր էր, հիմնականում: Ահա թե ինչու, ամեն կերպ փորձում էի իմաստ որոնել այնտեղ, որտեղ այն պարզապես չկար:

Որն է ուղին

Հոգին ուզում է ինչ-որ մի բան անել, ինչ անել, ինքն էլ գլուխ չի հանում: Բայց ուզում է, երեխայական ուզելու նման է սա: Ոչ մի պատճառ չկա, թերևս միակ պատճառը նորը ճանաչելու, իմանալու, տեսնելու, զգալու երեխայական մղումն է: Ուզելը երևի թե ստեղծելուն հոմանիշ է, եթե ոչ նույնական: Կային ժամանակներ, խնդիրը խաղալիքներն էին լուծում, մի փոքր ուժ ես տալիս երևակայությանն ու խնդրեմ: Հիմա երևի թե ավելի բարդ է. երևակայությանը, իհարկե, միշտ էլ կարելի է զոռ տալ, բայց թե արդյունքը միշտ չէ որ այնպիսին է, ինչպիսին խաղալիքների դեպքում էր:

Չեմ հասկանում, էլի արծրունիություն անե՞նք

Հիմա էլ չեմ հիշում ով, բայց շրջապատում մեկը պնդում էր, թե առաջին արձագանքը ամենաճիշտն է, նաև ամենատեղինն ու ամենաադեկվատը: Իհարկե, ինչ հաջորդելու է, ամենաառաջինը չէ, մի գիշեր արդեն իսկ անցել է, առաջինը էլփոստի միջոցով, իհարկե մի փոքր ինքնագրաքննված արդեն իսկ ուղարկել եմ, բայց հոգիս ինչ-որ հանդարտ չէ, ոչ մի կերպ չի հանդարտվում, չի խաղաղվում:

«Իմը գողականը չէ, իմը մարդկայինն է …»

Փակցվածքները, որոնք կարդում եք այստեղ ու որոնք հետո հավանում եմ ես ինքս, գրվում են զգացումների պոռթկումների պահին։ Այդ պահին բանականությունը, իհարկե, տեղի չի տալիս, պարզապես ավելի անկեղծ է գրվում ու ավելի իրական ու ավելի մարդկային։ Մարդկային բառի հետ ինչ որ հուշեր կան, 1996-ից, երբ կուրսում ու թաղից կամ քուչից ոմանք պնդում էին, թե իրենցը գողական չէ, իրենց մարդկայինն է. հետաքրիր տարիներ էին ։)

Ոչ մի Մարատ ու ոչ մի իրիկուն

Իրերը զարգացման երկու հնարավորություն ունեն՝ կամ լինում են կամ չեն լինում։ Զարգացման հնարավորություններին մոտենալու կամ պրեսուբպոզիցիայի կամ նախա-տրամադրվածության ևս երկու տարբերակ կա՝ կամ՝ լինելու է ու  «հեսա լավ ա լինելու» տրամաբանությամբ, կամ էլ՝ չի լինելու ու «Աստված հետը»։ Չես հասկանում, ինչ է լինելու ու ինչու է լինելու։

Երևի թե սրա մասին էի ուզում գրել ...

Ուրբաթ իրիկունները վերջերս վերածվել են երկուշաբթի-երեքշաբթի իրիկունների, չգիտեմ ինչու է այդպես ստացվում, երևի ուղեղը շատ ավելի թարմ է լինում այդ օրերին։ Անցյալ փակցվածքը գրելիս կեսից մոռացա, ինչ էի ուզում, հետո հիշեցի, բայց արդեն իսկ գրել վերջացրել էի։ Չգիտեմ, ինչքանով կստացվի այս անգամ, բայց փորձը փորձանք չէ։

Փարաքար-Թաիրովի պետական համալսարան

Վերջին մի քանի օրերը խառն էին, ինչպես և մյուս բոլորները :) Իրադարձություններ ու իրադրություններ, որոնք նոր էին իմ համար ու բավականին արագ։ Դրանք հայաստանյան իրականության մեջ արագ կողմնորոշվելու ու արագ որոշումներ ընդունելու հմտություններ էին պահանջում։ Հետո դուխը չգցելու, հետո ընկերների աջակցության, հետո մարդկանց հետ ավելի կոշտ ու հրամայական ու ինչն իմ համար զզվելի էր, արհամարհական, ուրիշին արհամարհելու չափ չհարգելու տոնով խոսելու, «ապե(ր)»-ով հաղորդակցվելու հմտություններ էին պահանջում։ Վերջինը առանձին փակցվածքի թեմա է, իսկ հիմա ուրիշ բանի մասին։

«Ման անթա ֆի հայաաթիկա, բլին»

Գրառման առաջին վերնագիրը «Աշխատանքային էթիկայի ու ներքին խոհանոցի ու գրաքննության մասին» էր, բայց երբ գրեցի վերջացրեցի, որոշեցի փոխել. այս մեկն ավելի կոլորիտով է ու իմ լավ ու զեյթունյան տարիների ախպեր Սպիտակցի Գոռի սիրիական կայֆերի պատվին։

Վերջին շրջանում կտրուկ փոխվում է վերաբերմունքը այն ամենի նկատմամբ, ինչն անվանում էի ու շարունակում եմ անվանել վարչական ռեսուրս։ Այնքան կտրուկ է փոխվում, որ ոչ միայն հասցնում եմ առանց հատուկ ջանք գործադրելու նկատել այն, այլև անհարմարավետության ինչ-որ զգացում է ունենում։ Խոսքը վերաբերմունքի այնպիսի փոփոխության մասին է, երբ քննադատությունը վերածվում է քննադատության գրաքննության։