ՀՈ՞ ԵՐԹԱՍ

Дорожный посох Петра, выскользнув из его руки, упал наземь, глаза были устремлены вперед, на лице изображались изумление, радость, восторг. Внезапно он бросился на колени, простирая руки, и из уст его вырвался возглас:
- Христос! Христос!
И он приник головою к земле, будто целовал чьи-то ноги. Наступило долгое молчанье, потом в тишине послышался прерываемый рыданьями голос старика:
- Quo vadis, Domine? 
... до ушей Петра донесся грустный, ласковый голос: - Раз ты оставляешь народ мой, я иду в Рим, на новое распятие.

Գիտնականի թանաքի և մարտիրոսի արյան մասին: մաս առաջին

Ողջույն, հարգելի ընթերցող, այլևս բուռն քննարկումների ակնկալիքով գրելու եմ ազգայնականության, ազգային գաղափարախոսության, պետության, ազգի, հայրենիքի, սփյուռքի, ցեղասպանության և նման այլ թեմաներով, որոնք իմ ուղեղն արդեն երկար ժամանակ խառնել են իրար, և բլոգում գրելու մեթոդով ուզում եմ ձերբազատվել ինձ տանջող մտքերից, որոնք հուսով եմ .... չգիտեմ ինչ եմ հուսով... Մի խոսքով` սկսեմ, ընթացքը ցույց կտա:

Հայացք անցյալից կամ դասավորում էի գրադարակս

Գրադարակս էի դասավորում ու դպրոցական շարադրությունների մի տետր գտա: Հետաքրքիր մտքեր շատ կային, պայծառ, բարի ու պատանեկան մաքսիմալիզմով լի: Կարդում էի ու չէի հավատում, որ ես եմ գրել: Մեջբերեմ մի գրվածք: Նամանավանդ, որ նպատակ ունեի հայրենիքի ու հայենիքից հեռանալու թեմային անդրադառնալ:

Հավես չկա

Մի ամբողջ կիրակի բոլոր ալիքներով ցուցադրում են ընտրված հաղորդումների ողջ շաբաթվա կրկնությունը: Ուզում ես զանգել հեռուստաընկերություն ու ասել «եղբա՛յր, դու ալիք ես պահում, ցույց տալու բան չունե՞ս: Էս ինչ տափակություն է»: Ուզում ես ու երբեք չես զանգում. չես զանգում, որովհետև «հավես չկա», մի կիրակի ունես, որ վայելես, հանգստանաս, անբանություն անես ու նայում ես այն, ինչ կա:

Էլի Wikileaks

Հիմա էլ հրապարակվել է մի հոդված, որտեղ ադրբեջանցի պաշտոնյան աղի արցունք է թափում ԱՄՆ դեսպանությունում, թե Իրանը թմրաբիզնեսի առաջատարն է աշխարհում ու տարին տոննաներով հերոին է արտահանում Եվրոպա, իսկ այդ հանցավոր գործունեության տարանցիկ ճանապարհը Ադրբեջանն է:

Գնա՞լ, թե չգնալ...

Այս շարադրանքս ընթացքում մի քանի անգամ ընդհատվեց։ Ի սկզբանե այն նախատեսվում էր որպես արձագանք Մարատի այս դիտարկմանը. «Վերջին շրջանում, թերևս միշտ, գրառումների հիմնական թեմաներից մեկը պետության ու հայրենիքի ու երկրի ու ազգի ու ճանապարհի ու ժողովրդի ու հասարակության մասին է եղել ու դեռ երկար կմնա, կարծում եմ...»։ Երբ անցա գրելուն, բլոգում հայտնվեց Հայկի հերթական գրառումը՝ իր դառը արձանագրումով ...

ԴԱՍԵՐ ՕՎԿԻԱՆՈՍԻ ԱՅՆ ԿՈՂՄԻՑ

Տիգրան Կարապետիչի մասին գիտեն բոլորը։ Կայարանցի ջեբկիր, որ այժմ քաղաքագիտության դոկտոր է և ազատության բոցավառ մարտիկ։ Իսկ ընդամենը մի քանի ամիս առաջ սույն էակը աշխարհի ամենահիմար ու անբովանդակ հեռուստաալիքի տնօրենն էր, Սերժ Սարգսյանի հավատարիմ վասալը, և, ընդհանրապես, հերթական գող-ավազակը, որը քողարկման համար ընտրել էր հանրային ծաղրածուի բեմական դիմակը։

Մնաք բարով կամ մոսկովյան կյանքին ընդառաջ

Երբեք չեմ մտածել, որ այսքան կարոտելու եմ Երևանը, Հայաստանը: Դեռ չգնացած` նեղվում եմ արդեն: Բայց դե ծառայությունը մնում է ծառայություն: Ընկերներս ասում են` միևնույնն է չենք հանդիպում, իսկ ինտերնետ Մոսկվայում էլ կա, բայց գիտեք որքան էլ ծիծաղելի լինի, միայն գիտակցությունը, որ ամեն վայրկյան կարող եմ տանից դուրս գալ ու ամենաշատը 40 րոպեից հանդիպել ընկերներիցս յուրաքանչյուրին, մի տեսակ ուժ է տալիս:
Մոսկվայում կյանքն ուիրշ է: Հիշում եմ, երբ վերջին անգամ գնացել էի, ոչ մի բանի ժամանակ չկար: Հասցնում էի միայն աշխատել ու քնել: Շաբաթ օրերին զբաղվում էի կենցաղային հարցերով, իսկ կիրակի փողոց էի դուրս գալիս, որ գոնե շնչեմ Մոսկվայի անտանելի օդը: Նույնիսկ նորմալ սպիտակել չէի հասցրել... Մոսկվայում կյանքը սկսվում է առավոտ 6.00-ին ու չի ավարտվում:

«Պեպան ջան, արի բարիշենք»

Բազմաթիվ հեղինակներով բլոգը հետաքրքրի մի առավելություն ունի. հեղինակների համար այն կարճ ժամանակ անց վերածվում է քննարկումների հարթակի։ Քննարկումները և՛ առանձին գրառումների, և՛ բլոգում հայտնվող արձագանքների, մեջբերումների, մեկնաբանությունների, կարճ ռեպլիկների տեսքով են, և՛ զրույցների, որոնք բանավոր են, հեռախոսազրույցներ են կամ էլ չաթային զրույցներ։ Մի խոսքով, ստեղծվում է մի իրավիճակ, երբ անկախ ամեն ինչից, հեղինակները համահեղինակներ են ու գաղափարակիրներ։

Это не переводится

Մի երկու օր առաջ ընկերուհուս հետ էի խոսում: Մոսկվայում է ապրում, հայերենն էլ կենցաղային-խոսակցական մակարդակի է: Զանգել է թե` Машка, а как на армянском подкаблучник? Հարցուփորձ արեցի ինչի համար է պետք, համոզեցի, որ ռուսերեն անհամեմատ ավելի դիպուկ է: Ցրեցի մի խոսքով:) Ակամայից հիշեցի 90-ականներին շատ ակտուալ Это не переводится-ն, ու որոշեցի գրառումն էլ այդպես վերնագրել:

Ուղղակի

Կյանքում լինում են պահեր, երբ ակամայից սկսում ես հասկանալ շատ կարևոր ու ճակատագրական բաներ: Թե ինչը ստիպեց հենց ինձ հենց այսօր հասկանալ, երկար ու ձանձրալի կլինի պատմել ու առավել ևս գրել: Այդ իսկ պատճառով անցնենք մեր ոչխարներին: Բոլոր կանայք մի օր հասկանում են, որ շատ կարևոր է կյանքում ունենալ ինչ-որ հենարան, այնպիսի մի հենարան, որի վրա հույս կդնես միշտ ու վստահ կլինես, որ քեզ անպայման կօգնի: Բացարձակապես բոլոր կանայք են ուզում ունենալ այդպիսի մի հենարան, բայց դե ուզելը մեր օրերում շատ էլ բավարար չէ:

ՃԱՆԱՊԱՐՀԸ ՀԱՅՈՑ

Երևի երկու օր առաջ էր... Մի ֆիլմ էին ցուցադրում, որտեղ իրադարձությունները ծավալվում էին ոչ այնքան հեռավոր ապագայում, իսկ հերոսները, հասկանալի է, այդ ապագայի մարդիկ էին։ Ավելի ճիշտ, դժվար է նրանց մարդ համարել. ապրում էին առանց զգացմունքների ու հույզերի, առանց ցանկությունների և կրքերի՝ տրամաբանության ու սառը դատողության բռնապետության ներքո, իբր պատերազմները, եղեռները և մարդկային «բուռն» երևակայության երկնած մյուս արհավիրքները կանխելու վեհ ցանկությամբ։

T' = 1/sqrt(1-v2/c2), կամ հոգու արագությունը

"Если в точке А находятся двое синхронно идущих часов и мы перемещаем одни из них по замкнутой кривой с постоянной скоростью до тех пор, пока они не вернутся в А (на что потребуется, скажем, t сек), то эти часы по прибытии в А будут отставать по сравнению с часами, остававшимися неподвижными…" А.Эйнштейн

Անցյալ գրառումս ինձ մոտ առաջացրեց անավարտության տարօրինակ զգացում ...

Ես ուզում եմ ապրել հեռուստացույցի միջի Հայաստանում

Մեծ ցանկություն ունեմ գրելու, շատ եմ ուզում գրել ինչ-որ բան, դեռ չգիտեմ ինչ, որովհետեև հուզող հարցերը շատ են: Երբ մտածում ես կյանքի մասին, հասկանում ես որ շատ փոքր ես դրա մասին մտածելու համար, բայց միևնույնն է մտածում ես, որովհետև մտածելու օրգան ունես...
Մտածում ես հավերժական բաների մասին` հայրենիքի, ծնողների, պարտքի, իրավունքների: Խառը մտքեր են հավաքվում ուղեղումդ ու ցրվում են, ու ինչ-որ պատառիկներ են մնում, որոնք երբեք չես տպագրի, բայց post կանես, ինպես Զարգարյան Հայկն է ասում կվերաpostես, որովհետև վերջին հաշվով բլոգդ կարդացող մարդիկ միշտ էլ կարող են մատնանշել սխալդ, ուրեմն դու հանճարեղ գրող չես, այլ ուղղակի բարձրագույն հումանիտար կրթությամբ դեռ շատ երիտասարդ անձ, որը արտահայտվելու կարիք ունի:

Պարզ բաներ են կամ ի՞նչ է պետք մարդուն

Օրն ուրբաթ է, ինչպես կռահեցիք, արդեն իրիկուն, շատ իրիկուն, այնքան իրիկուն, որ արդեն լույս շաբաթ է։ Տանը ես ու Դավիթն ենք, Լիլիթ Պիպոյան ենք լսում. ինձ դուր է գալիս, Դավիթի՞ն՝ չեմ կարող երաշխավորել, նա դեռ «գժություններ» է անում ու այնքան է անելու, մինչև հոգնի ու քնի։ Ինչպես միշտ, հարցեր է տալիս ու հարցեր, որոնք մանկական են ու ոչ այնքան մանկական։ Մեծանում է Դավիթը, արագ է մեծանում, իսկ դեռ երեկ այնքան փոքր էր։

Ամփոփելու ժամանակը չէ

Ժամանակը պայմանական հասկացություն է. որքան էլ իր ֆիզիկական էտալոնն ունենա, այն, իհարկե, մարդու ստեղծագործություն է՝ մեզ պետք է չափել ու հաշվել մեր կյանքի անցած, անցնող ու գալիք իրադարձությունները։ Նոր տարին էլ ուստի պայմանական հասկացություն է՝ մարդկանց մի զգալի հատվածի համընդհանուր պայմանավորվածությամբ ընտրված մի ժամանակակետ, երբ ընդունված է, մի կողմից, նայել դեպի անցյալ, մյուս կողմից՝ ինչ-որ բան ակնկալել ապագայից։