ПРИЗРАК БРОДИТ ПО АРМЕНИИ-ПРИЗРАК ИДИОТИЗМА

«ՌԱԳԱՆՈՍԵՑՆԵՐ, տեր կանգնեք ձեր ընկերուհիների բաց պորտերին, մենք ՀԱՅ ենք»

«ՈՉ էրոտիկ կայքերին և համասեռամոլությանը»

«ՈՉ թուրքամետ ԱՄՆ-ին, ԱՅՈ Ռուսաստան-Հայաստան դաշինքին»

«Տեր կանգնենք մեր գենին»

Սրանք մեջբերումներ են ՄԵԿ ԱԶԳ կազմակերպությունների դաշինքի «գոհարներից», որոնք զարդարում են մեր քաղաքը։ Ասել թե այս «գոհարները» բթամտության ու իդիոտության զգալի չափաբաժիններ են պարունակում, նշանակում է ոչինչ չասել...

Բայց արժե ո՞ր ...

Кризисное мироощущение переломной эпохи ... ինչ-որ ծանոթ է թվում, չէ՞։ Հասարակական հոգեբանությունը, տրամադրությունները ինչ-որ տարօրինակ ծայրահեղական են, արտաքինից հանդուրժող, հանդուրժողականության քողի տակ, անընդհատ ինչ-որ այլընտրանքի սպասող, հրաշքներին կամ հրաշքով կատարվող վերափոխումների հավատացող, հավատացող դեպի լավը պատահական փոխակերպումների հնարավորությանը՝ հիմնականում Ընտանեկան ու էլի բազմաթիվ այլ լոտոների, ամերիկաներում ու եվրոպաներում ու ռուսաստաններում ապրող բարեկամների ու խոպանի տեսքով, թեև «լավի» մասին պատկերացումները կամ արժեքները, ցանկությունները, վախերը, սպասումները, ակնկալիքները, հույսերը հիմնականում առօրեական, կենցաղային են։ Կարծում եք առաջ ու բարգավաճ ու օրինաց հայաստանների ու լևոնիվկայությունը որտեղից։

Անկախություն պետք չէ, եթե բլոտ չես սիրում, չես թքում ու մեքենա էլ չունես

Երեկ նայում էի Գագիկ Հարությունյանի հետ հարցազրույցը «Արմենիա»-ով, անկախության 19-ամյակի շուրջ, լրագրողը, ով վարում էր հարցազրույցը դեբիլոտ էր, Հարությունյանը վերջինիս ֆոնի վրա ու ոչ միայն, ավելի ընկալելի էր։ Լրագրողն ամեն կերպ փորձում էր խոսք քաշել, մոտավորապես, թե «ոնց է, որ իշխանությունները գալիս գնում են, Դուք մնում եք»։ Գ.Հարությունյանը, իհարկե, բացատրեց, որ երկիրը, պետությունը, իշխանությունից տարբեր է, բայց լրագրողն էլի իր անպատասխան հարցով մնաց, մարդ, որն այդպես էլ չկարողացավ հարցազրույցի ընթացքի, համատեքստի, միջավայրի ու բովանդակության մեջ մտնել։ Լրագրողի շատակերության կամ բախտավորության մասին դատել չեմ կարող, բայց որ բթոտ էր, հաստատ, թեև չաղ էլ չէր։)

Ատամները սեղմած ...

Բոլոր անասուններից ամենաանասունը մարդն է։ Անասուն արտասանելիս հիշեք ամենազզվելի բանը ձեր կյանքում, հետո ամուր, ինքան ծնոտում ուժ ունեք, սեղմեք ատամներն ու առանց ատամները շարժելու, արտասանեք՝ անասուն։ Այդ այդ ժամանակ միգուցե և պարզ լինի, թե ինչ տեսակ մարդկանց նկատի ունեմ ես։ Մտածում ես, պիտի որ շատ չլինեն նման անասուն մարդիկ, ափսոս միայն մտածում ես։ Անասուն մարդկանց մասին։

НАД ПРОПАСТЬЮ ВО ЛЖИ

Մի երկու շաբաթ առաջ Բաքվում որոշել էին հավերժանալ պատմության մեջ՝ օդ բարձրացնելով բոլոր ժողովուրդների և բոլոր ժամանակների ամենամեծ դրոշը։ Ադրբեջանցիները, իհարկե, կհավերժանան պատմության մեջ, բայց որպես շատ կարճ ու շատ անբովանդակային, տեղ-տեղ էլ գարշելի անցյալով մի ժողովուրդ, իսկ մեծ դրոշների ու դրանց ծածանումների մեծ նախագծերը կհամալրեն Արցախն «ազատագրելու» և անիրականանելի այլ բաղձանքների շարքը, որովհետև դրոշն ի հեճուկս Ալիևի և համայն ազերի ազգի որոշեց պատառոտվել։

Սոլուխմ քաշենք կամ պերեկուր

Мертвые с косами и тишина… իհարկե, առաջին հատվածը չկա, քանի որ լույս է, իրիկուն չէ, օրն էլ հինգշաբթի է, բայց «тишина»-ի մասը կարծես թե լրիվ բռնում է։ Լուռ է, իհարկե, ոչ շրջապատում, այն աղմկոտ է, չնայած ավելի քիչ, քան նախորդ դեպքերում էր, այս անգամ լուռ է գլխում։ Չնայած հայերենում զգում են թոք ու ջիգյարով, պլոճիկներով, սրտով, հոգին ուտելով, իմ մոտ առայժմ լուռ, անզգացումային է գլխում։ Չնայած եթե գլուխը միշտ սովոր է եռռալուն ու տժժալուն ու գորշ նյութի մինչև վերջին բջիջը բռնարվելուն, ապա «հուման» միջավայրը սկսվում է այլ կերպ ընկալվել, գնահատելն ու հասկանալը ավելի ուշ է գալու։

Օրինաց Արթուրի հետ նույն երկրում՝ ապահովագրված մեքենաներով

Առավոտյան բոլորովին ուրիշ բանի մասին էի ուզում գրել, դինամիկայի ու շարունակականության մասին։ Նույնիսկ սկսել էի, բայց օրը բավականին խառը ստացվեց, սկսածն ավատել չկարողացա ու մոռացա ինչի համար էի այդ գրառումը նախաձեռնել։ Տուն վերադառնալիս երկու նոր կրպակատիպ շինություն ընկավ աչքովս։
Քաղաքը պատրաստվում է, քաղաքը, դե հանրապետության կեսից ավելին է, այսինքն հանրապետությունն է պատրաստվում։

Ծուղակ, որից պրծում չկա

Ամեն գրառումն իր ստեղծման նախապատմությունն ունի։ Դրանք երբեմն ես պատմում եմ, դրանք նաև տարբեր են՝ իրադարձությունների, զգացումների ու զգացմունքների, դեպքերի, որոշումների, հանդիպումների, ավտոբուսի պատուհանից նետած ակնթարթի, օրեր, շաբաթներ կամ տարիներ տևած իրականության, էլ չշարունակեմ, նման բազմաթիվ բաների տեսքով։ Երբեմն նախապատմություն կա, բայց երբ նստում եմ գրելու, այդ պահին այն ոչ մի կերպ չեմ կարողանում շարադրել։ Դա ինքս «սեփական մատներն ու ձեր միտքը տաքացնելու» փուլ եմ անվանում։ Սա, ինչպես կռահում եք, բացառություն չէ, ավելի շուտ հենց այս դեպքն է։ Մատներս դեռ տաք չեն, չնայած ահավոր շոգ է, տեսնենք ինչ դուրս կգա։

ՏԵՐ, ՓՐԿԵԱ ԶՄԵԶ Ի ՀԱՅԼՈՒՐԷ

«Հայլուրի» և իմ վերջին հանդիպման արդյունքում ծնվել էր մի գրառում, որը դարձավ այս բոլգում ինձ համար առաջինը: Երեկ այնպես ստացվեց, որ իմ ու «Հայլուրի» ճանապարհները կրկին խաչվեցին, և այս հանդիպումը նույնպես նախորդի նման արգասաբեր էր...

Այս անգամ «Հայլուրի» թղթակիցները որոշել էին մի ռեպորտաժ նվիրել Քաշաթաղի դպրոցներից մեկին, որը լուսաբանում էր կրթական հաստատության առօրյան և ուսումնական գործընթացը։ Ընդ որում, այս ամենը թղթակիցները ներկայացնում էին դպրոցի երիտասարդ ու տոկուն տնօրենի աչքերով, որը հանգամանալիցորեն պատմում էր դպրոցի խնդիրների, նպատակների և հնարավորությունների մասին։