Սեպտեմբերի 21-ից սեպտեմբերի 21

Հայաստանը՝ դու ես: Պնդումն ամենուրեք էր և է ու ամեն քայլափոխի: Այն պիտի որ ամփոփեր Երրորդ Հանրապետության գոյության երկու տասնամյակի ամբողջ միգուցեև իմաստը, տրամաբանությունը, փիլիսոփայությունը, առաքելությունը, ու պաշտոնապես ու պետականորեն, Իր իսկ անունից ու սեպտեմբերի 21-ին:

Կարոտի հետ ի՞նչ են անում

Հայտնի երգի հայտնի տողերը հիշում եք երևի՝ ամեն ինչ սկսվում է նորից: Երգը, իհարկե, շատ ավելի խորաթափանց է, բայց թե տրամաբանությունը, ավելի շուտ փիլիսոփայությունը նույնական պիտի որ լինի. մակարդակների, կամ ավելի շուտ շերտերի ու պատասխանի սպասող հարցադրումների տարբերության կամ այդ տարբերության ընկալման խնդիր է միայն: Երևի թե խրթին ստացվեց:

Տարօրինակ զգացում է՝ զգալը ...

Հոգնածությունից քունս չի տանում, չնայած աչքերս փակվում են: Անորոշ՝ մտքերով, քայլերով, ամեն ինչով: Ինչքան դժվար է պատասխանատու լինելը, նաև հաշտվելը մտքի հետ, որ քեզանից ինչ-որ բան է կախված: Քայլերում երեխայական խառնաշփոթն այլևս տեղին չէ, չնայած և չափազանց հարմար է ու միգուցե այն, ինչին ենթագիտակցորեն ձգտում ես: Կարծում եք ասելի՞ք չկա, միգուցե:

Էստի համեցե՛ք, էստի ...

Ինչ-որ մի պահից սկսած, ավելի շուտ՝ անցյալ ամառվանից, իմ բոլոր գրառումները բլոգում անկախ ինձանից հայտնվեցին էքզիստենցիալ դաշտում: Ինչո՞ւ, քառամյա ընդմիջումից հետո դժվար էր հաշտվել մտքի հետ, որ գիտակից կյանքի անցյալ ամբողջ ընթացքը, 1995-ից սկսած, իզուր էր, հիմնականում: Ահա թե ինչու, ամեն կերպ փորձում էի իմաստ որոնել այնտեղ, որտեղ այն պարզապես չկար:

Որն է ուղին

Հոգին ուզում է ինչ-որ մի բան անել, ինչ անել, ինքն էլ գլուխ չի հանում: Բայց ուզում է, երեխայական ուզելու նման է սա: Ոչ մի պատճառ չկա, թերևս միակ պատճառը նորը ճանաչելու, իմանալու, տեսնելու, զգալու երեխայական մղումն է: Ուզելը երևի թե ստեղծելուն հոմանիշ է, եթե ոչ նույնական: Կային ժամանակներ, խնդիրը խաղալիքներն էին լուծում, մի փոքր ուժ ես տալիս երևակայությանն ու խնդրեմ: Հիմա երևի թե ավելի բարդ է. երևակայությանը, իհարկե, միշտ էլ կարելի է զոռ տալ, բայց թե արդյունքը միշտ չէ որ այնպիսին է, ինչպիսին խաղալիքների դեպքում էր: