Այս հատվածից հետո դադար տվեցի ու մտածում էի, շաբաթը անցավ, իսկ ոչ մի բան չեմ գրել, ոչ թե ցանկություն կամ միտք չկար, այլ ժամանակ: Իրավիճակը, առօրյան կտրուկ փոխվել է կամ փոխվում է, դրա հետ մեկտեղ նաև տրամադրությունը կամ տրամադրությունները: Ամեն դեպքում, առաջին պարբերության ցասումը այս պահին չկա, ժամանակը բթացնում է, չի բուժում, հաստատ:
Հետո այս ընթացքում հանդիպեցի «հին» բարեկամիս հետ, ում հետ չնայած դժվար (:)), բայց մեկ ընդհանուր լեզվով ենք խոսում, հետո զրուցեցինք մեկ բաժակ սուրճի շուրջ, որն այդպես էլ չխմեցինք, հետո խելք-խելքի ու միտք-մտքի տվեցինք, հետո պայմանավորվեցինք էլի հանդիպել, հետո դրանից հետո կարծես թեթևացած դուրս եկա սրճարանից որ միգուցե այնպիսին չէ երկիրը, ինչպիսին նկարագրում էի առաջին պարբերությունում, միգուցե, ինչ իմանամ :(
Հետո էլի մտածեցի, որ ամեն ինչ ընկալման խնդիր է, աշխարհը, ամեն դեպքում, անտրոպոցենտրիկ է (մարդակենտրոն), լեզուն այդ ցենտրիկ-ությունն արտացոլելու հիանալի գործիք:
Հետո մի հատ էլ դադար, որի ընթացքում կտրուկ փոխվեց առօրյան. նոր իրավիճակ ու նոր խնդիրներ ու նոր մարդիկ ու այդ ամենին նորովի արձագանքելու անհրաժեշտություն: Ամեն դեպքում, փակցվածքի շարունակությունն արդեն այն չէ, ինչ կլիներ սկզբում: Երկար լարվածությունից հետո կարծես թե մի փոքր թեթևացած վիճակ, երբ էլ ոչ մի բան չես ուզում անել, ու չես էլ ուզում մտածել, ամեն ինչ միայն հոսանքի մեջ, առանց որևէ լրացուցիչ ջանքի, անկամք, միևնույն է, թե ուր կքշի հոսանքը:
Վերջ երևի:
Չեմ հիշում էլ ինչ իրիկուններ, Մարատ
Հ.Գ. Ի դեպ, ու փակցվածքի հետ կարծես թե կապ չունի, բայց լծակ պիտի տալ այնպիսի մարդու, որը գոնե չտես չէ, ու լծակն ընկալում է որպես պարտավորվածություն ու պարտավորություն ու ոչ թե մուննազ-զունաթ ու իր կարևորությունը շեշտադրելու միջոց: Նոր համաբնակչի ու ոչ մի դեպքում հարևանի հետ շփումից եմ հերթական անգամ եզրակացնում :)
--
No comments:
Post a Comment