Ծայրահեղականությունից միշտ հեռու եմ եղել. երկու պատճառով. նախ՝ այն, ինչ ես ինքս անվանում եմ պրագմատիզմ, բառի փիլիսոփայական ընկալմամբ, ու հետո՝ վախ կամ ավելի շուտ երկչոտության: Վերջին բառն ավելի տեղին է նկարագրում իրավիճակը, որովհետև հենց մտնում եմ ընթացքի մեջ, էլ չեմ մտածում ու գնում եմ մինչև վերջին զաղը, մեր լեզվով ասած: Երկչում եմ հենց այդ ընթացքի մեջ մտնելու պահին. հետո շատ ավելի հեշտ է ու առանց պրագմատիզմի ու առանց հաշվարկների: Չեմ ասի տղայություն, ավելի շուտ՝ ղոչ:
Friday, February 25, 2011
Sunday, February 20, 2011
Հավերժականի մասին
Երեխա-ծնող հարաբերությունները սովորաբար շատ բարդ են ու խճճված, իսկ կոնֆլիկտների մեղավորին գտնելը շատ դժվար է: Ծնողն ուզում է, որ լավ լինի, բայց նրա կամեցած լավը հաճախ երեխայի համար անհասկանալի է ու անընդունելի:
Tuesday, February 15, 2011
Ուրեմն էլ հնարավոր չէ ...
Երեկ, նախորդ օրը, նույնիսկ այսօր առավոտյան գիտեի ինչի մասին ու ինչի համար էի գրելու: Հիմա նույնպես գիտեմ. դրանք մի քանիս են, միմյանց հետ և կապակցված են և անջատ միմյանցից: Հայկ Ք.-ի վերջին «ուղղումից» հետո հիմա նոր ձևակերպում ունենք՝ «բռնակալությունդ բռնակալություն չէ»: Իսկ կապակցված են հենց այդ բռնակալության շուրջ:
Wednesday, February 9, 2011
SIRUSHOW, ԿԱՄ ԷԼ ՄՈՌԱՑՈՒԹՅԱՆ ԳԵՏ՝ ՀԱՆԴԱՐՏ ՈՒ ԽԱՂԱՂ

Tuesday, February 8, 2011
ՄԱՏԵՐԻԱ, ԹԵ՞ ԻԴԵԱ

Saturday, February 5, 2011
Ո՞ւմ երկիրն է երկիր կամ «բռնակալությունդ բռնակալություն չէ (© Հ.Ք.)»
Հեռախոսը զանգեց, ավելի շուտ զարթուցիչը միացավ, պիտի որ առավոտյան ժամը 7.05-ը լինի. ինչու պիտի որ, հենց առավոտյան 7.05 է: Ատում եմ Sony Ericsson-ը, կյանքում էլ Sony Ericsson չեմ առնի ...
Wednesday, February 2, 2011
Մի բան կլինի...

Subscribe to:
Posts (Atom)