Կմնան միայն պաստառները

Վրաստանից դեպի Գյումրի տանող ճանապարհին՝ Մայիսյանի նորակառույց Մշակույթի տան ճակատին բավական մեծ պաստառ կա (մինչև անցած կիրակի կար)՝ ՀՀԿ-ի զինանշանով ու խորհրդարանական քարոզարշավի պաստառների գույների ու ոճի մեջ։ Փակցվել է բացման արարողության ժամանակ, վերջերս՝ գույները թարմ էին։ Բացմանն էլ հանրապետության նախագահն է մասնակցել, որովհետև պաստառն արձանագրում է՝ «Շնորհակա՛լ ենք, մեծարգո նախագահ»։

Թանձր օդի քուլաներ՝ վեր գալարվող

Չի գրվում, որովհետև չեմ ուզում։ Եթե գրվի, արդեն ինձ է նվնվոց հիշեցնելու։ Պոկվել է պետք դրանից։ Նոր հավակնություններ չկան, եթե ոչ միայն զուտ նյութական։ Դա էլ է կարևոր, երևի։ Իմաստ, բան՝ նորմալ է։ Ապագա, հեռանկարներ, բան՝ էլի նորմալ է։ Լրիվ նորմալ է։

Գրել գրելու համար

Ժամանակ առ ժամանակ ինչ-որ նախադեպեր են հայտնվում, որոնք «ձգում» են հայկական success story-ների, ու տեղին անտեղին, պատեհ անպատեհ մեջբերվում են։ Որպես օրինակներ հեռուն գնացող մտահանգումների հիմք էլ են դառնում, ասենք՝ «Եթե վարորդներին ստիպեցինք ամրագոտիներ կապել, ուրեմն օլիգարխների դեմ պայքարում էլ նույն հաջողությունը կունենաք, եթե նույն վճռականությանը, միջոցներին, եղանակին դիմենք»։ Ու որպես կանոն քննարկումը, մտահոգությունները ավարտվում են՝ «քաղաքական կամք է հարկավոր»։