Հասարակությունն ավելի աղանդային է, քան աղանդները

Կյանքը, ամեն ինչից զատ, նաև հետաքրքիր է. իհարկե, ծիծաղելի է հնչում։ Բայց այն իրոք հետաքրքիր է, եթե հետաքրքրի բառի մեջ յուրահատուկ իմաստ կամ նշանակություն կամ բովանդակություն ես դնում ու այն սահմանափակում նոր բան հայտնագործելու երախայական, կամ երևույթները, իրողությունները այլ կերպ ընկալելու ստեղծագործական հրճվանքի հետ։ Ահա երբեմն այսպես հետաքրքիր է նաև կյանքը։

«Փարի արաքիլ» կամ Սերժեր թե սերժեր

Khatchadour Tankian - Bari Arakeel - Featuring Serj Tankian -- Հետաքրքիր օր ստացվեց, երբեք չէի սպասի որ գործով կգնամ տուն, թեև Լեննականն այնքան էլ տուն չէ, բայց համարյա թե տան պես մի բան։ Ու շատ լուրջ դեմքով։) Աշխարհ, աշխարհ, տունդ բլի աշխարհ։) Իսկ Լեննականը սիրուն քաղաք է, «մի փոքր ճիգ» (մեջբերում է) ու կարելի է ներկայանալի քաղաք ունենալ, քաղաք, որն իր պատմությունն ունի, պատմությունը, որը բացի մարդկանցից, նաև փողոցների ու տների մեջ է։ Ինչու են Լեննականն ուզում տեխնոքաղաքի վերածել, ու ասենք ոչ Վանաձորը, չեմ հասկանում։ Միգուցե թույլ եմ տրամաբանությունից, չեմ բացառում՝ համեմատ Ներսես Երիցյանի։ Ընդունում եմ, միգուցե։)

Ապրում ես ու չգիտես ինչի մասին է դա

Վերջին մի քանի գրառումներում ու նաև շաբաթների ընթացքում ամեն ինչ սեփական արմատների փնտրտուքի մասին ու շուրջ էր։ Իսկ սա հայացք է դեպի հետ, դեպի անցած տարիներ։ Չգիտես ինչու, ավելի շուտ գիտես, ամեն ինչ փորձում ես կառուցել անցյալի վրա հիմնվելով։ Ու երբ հանկարծ կորցնում կամ վերանայում ես անցյալը գնահատելու կամ իմաստավորելու ավանդական կամ սովորական կամ հիմնական գործիքները, անկախ քեզանից ու տրամաբանորեն մոլորվում ես իրականությունը, ներկան պատկերացնելու հիմնական կողմնորոշիչների ընտրության հարցում։

Հանդուրժողականության հակառակ կողմը

Երկու տարի առաջ Ծաղկաձորում կրթական հարցերին նվիրված մի համաժողովի ընդմիջումներից մեկի ժամանակ կարծիքների փոխանակման ընթացքում համալսարանի ռեկտորը մեղադրեց ինձ անհանդուրժող լինելու մեջ։ Խոստովանում եմ՝ հանկարծակի եկա, որովհետև ինձ միշտ թվացել է, որ փորձել եմ հասկանալ մարդկանց, համբերատար լինել նրանց նկատմամբ՝ մի խոսքով, դրսևորել այն, ինչ կարծես թե ծածկվում է «հանդուրժողականություն» հասկացությամբ։

Զգացե՛ք տարբերությունը...

Երկու շաբաթ է, ինչ վերադարձել եմ Բուխարայից։ Առհասարակ, երբ հայտնվում ես որևէ այլ երկրում, կամա թե ակամա ինքդ քեզ ընդգրկում ես համեմատությունների մեջ։ Առավել ևս, երբ հայտնվում ես այնպիսի մի երկրում, ինչպիսին Ուզբեկստանն է։ Խոստովանեմ՝ բացի միջնադարյան հնություններից այլ բան չէի սպասում այդ երկրից, որն ասոցիացվում է սովորաբար կոշտ ավտորիտար ռեժիմի և մարդկանց կյանքի համար դրանից բխող բոլոր հանրահայտ հետևանքների հետ։

Ումի՞ց, երևի ինքն իրենի՞ց

Զգում եմ, որ գրելու բան չունեմ, բայց չգիտես ինչու գրել եմ ուզում։ Ահա թե ինչու կստացվի այն, ինչ կստացվի, եթե, իհարկե, ինչ-որ բան ստացվի։ Դատարկության զգացումը, կարծում եմ շատերին է ծանոթ, թե՛ գլխում, թե՛ հոգում, թե՛ ստամոքսում։ Հոգնածություն էլ և՛ կա, և՛ չկա, ծույլ հոգնածություն։ Վերա-ն կարծում եմ տեղին նախածանց է այստեղ՝ իրավիճակ, իմաստ, առաջնայնություններ, ցանկություններ, արժեքներ, հեռանկարներ։