Երևի անպետքությունից է - անգամ ինքդ քեզ պետք չես, գոյությունն է անպետք։ Ու այսպես շարունակ է լինելու, շատ է լինելու, անվերջ է լինելու՝ այս տեմպերով շարունակվելու դեպքում։ Մեղադրե՞լ - ո՞ւմ, ինչի՞ համար, որ ի՞նչ անես։
Լուծումնե՞ր փնտրել։
Իսկ ոչ մեկի մտքով չի անցնում, թե ինչու շատերը չկան, իսկ մենք կանք։ Երևի ոչ մի բան էլ չենք արել, նստել ենք ու սպասել։ Աստված գիտի, թե ինչի ենք սպասել։ Երևի ինքներս մեզ ենք սպասել։ Ու շատ ենք սպասելու։ Տեղ կգտնվի սպասելու - էստեղ, էնտեղ և ոչ մի տեղ։ Մի օր լավ, մի օր վատ, օր է էլի, ի՜նչ եք ուզում։ Մի ամբողջ ազգ, մի ամբողջ հավիտենականություն, ու դեռ էլի երկար։
Ուրբաթ, Մարատ
--
Ուրբաթ, Մարատ
--
No comments:
Post a Comment