Երևի ներշնչանքն է կորել, շրջապատում այն փնտրելու ու չգտնելու չգիտեմ ինչը։ Փոքրացել է՝ անգամ հոգին։ Վերջինս երբեմն նաև չարացած է կամ մոտ չարանալուն։ Ինչ է լինելու վերջը։ Դե ամենավերջը պարզ է, մինչ այդ ինչ է լինելու։ Ինչ ենք փնտրում, կամ չենք էլ փնտրում։ Կլինի այնպես, ինչպես մենք ինքներս կանենք։ Բայց թե ով գիտի, ինչ է պիտի անել։ Երևի ոչինչ։
Չգիտես էլ ինչ անես, ինչու անես, պետք է կամ իմաստ ունի անելը։ Երևի աստված էլ չգիտի։ Կամ չանել, թող
--
Մարատ ջան, ճիշտ և ճիշտ տրամադրությանս արտացոլումն էր գրածդ...Բայց շատ կուզեի, որ հուսադրող մի բան ասեիր վերջում...
ReplyDeleteԱննա ջան, գիտես ես գլուխ հանում եմ։)
ReplyDelete